Do I Love Her? ( JeMik FanFiction )

Chapter 11

Mika's POV...

" oh girl, we have to go now! You know naman, 6pm onwards Matty time na."

Ara said as she stood up on her chair. Napangiti naman ako sa kaibigan ko. Kahit na hindi nya naasam ang pamilyang pinapangarap niya, hindi niya hinahayaan na magkulang siya kay matty. Halos lahat ginagawa niya para maibigay ang lahat sa kanyang unico hijo.

" sabay na ako Ara, kailangan ko din na umuwi ng maaga, may home owners meeting ako ngayon sa condo.. "

Carol said as she turned off her computer. As i looked at her, masasabi kong malaki na ang nagbago sa kaibigan kong ito, she was very independent now, unlike before na parating may nakasunod na yaya and driver para alalayan siya. Ngayon, confident na siya to stand with her own..

" ikaw, hindi ka pa ba Uuwi?"

Ara asked me. Rason para mabalik ang tingin ko sa kanya.

" wala naman akong gagawin ngayon eh, tatapusin ko nalang muna yung para sa next commercial na gagawin natin sa ponds."

I replied then smiled at them. As they looked at me, parang nalungkot naman sila sa sinabi ko. Hay, reality check, my life sucks and Yes! I'm so bored right now, pero what can i do, wala naman akong gagawin sa bahay, at the same time wala naman akon maisip na puntahan o gawin.

" hay, ano ba yan.. Kung hindi lang ako kailangan umatend ng meeting sa condo, sasamahan kita o lalabas tayo... Pasensiya na Mika, promise bawi kami sayo next time.."

Carol said then hugged me tight, napatawa naman ako sa kanya. While ara , she was beside me habang hinahaplos ang buhok ko.

" basta if you need anything, tawag ka lang ha. Ingat ka sa pag uwi. And please huwag ka naman mag paabot ng sobrang late dito."

Ara said then hugged me. Hay, ang sarap sa pakiramdam ng ganitong mga kaibigan.. Yung alam mo na kahit may kanya kanya silang buhay, at kahit hindi ka man nila masamahan, hindi mawawala ang concern at pagmamahal nila sa akin.

I tapped their hands who's now wrapping around my shoulders and inform them na umalis na bago pa sila abutan ng rush hour. Agad naman silang humiwalay sa akin sabay, magkasunod na bumeso sa akin. As they walked away, napabuntong hininga nalang ako. I was alone again, and partly, nakakalungkot.

I grabbed my phone and opened my twitter account, and starts tweeting.

@MrsMTorralba: can't think of anything to spice up my life.

After tweeting that, saglit akong napasandal sa aking upuan. Nagawa ko din itaas ang paa ko sa aking table since ako lang naman ang nandito sa office. Kaya hindi wala akong dapat ipag alala na may makakakita sa akin.

Suddenly, i noticed my shoes, and with that, naalala ko si Jeron. Suot ko kasi yung sneakers na bigay niya.

Almost one week ko na siyang hindi nakikita. Busy kasi talaga ako, and somehow, iniiwasan ko din siya. Kaya naman everytime na tumatawag siya or nag tetext, kadalasan hindi ko iyon nirereplyan. Well, congratulations to myself, kasi naman, one week ko ng nagagawa yun, at sana tumagal pa.