HER ZERREMDE SEN...

KÖR KUYU

...ISSIZ VE KARANLIK BİR KÖR KUYUDAYIM SANKİ. YUKARI BAKTIĞIMDA IŞIK UZAK KALIYOR BANA.  TEK DUYDUĞUM ENDİŞE VE KORKUYLA VERDİĞİM DÜZENSİZ NEFESLERİM. GÖZLERİMİ KAPATIYORUM YUKARIDA BENİ KURTARMAK İSTEYEN BİR SÜRÜ İNSAN. BANA DEĞER VERDİĞİNİ SANDIĞIM BİR SÜRÜ İNSAN AMA GÖZLERİMİ AÇTIĞIMDA ASLINDA HERŞEYİN KOSKOCA BİR YALANDAN İBARET OLDUĞUNU ANLIYORUM. TEK BİLDİĞİM GERÇEĞİN KENDİMDEN BAŞKA KİMSENİN OLMADIĞI YERLE BİR EDİYOR BENİ. ÇIKMAK İSTİYORUM BU KARANLIKTAN. ÇABALIYORUM. KUYUYU TIRMANMAYA BAŞLIYORUM. TAM IŞIĞA ULAŞTIĞIMDA İSE AYAĞIM KAYIYOR TEKRARDAN KARANLIĞIN DİBİNİ BOYLUYORUM. BU SEFER YARDIM ÇIĞLIKLARIM ETRAFI SARIYOR. AMA NE FAYDA? BEN ÇABALADIKÇA KUYU DAHA DA DERİNLEŞİYOR. SONUNDA PES EDİYORUM. BİR BAŞIMA ÖLÜME TERK EDİYORUM KENDİMİ. ASLINDA HAYATIM BOYUNCA YAPTIĞIM HATALARIN ESERİ OLDUĞUNU ANLIYORUM BU KUYUNUN. AKLIMA HEMEN ŞU SORU GELİYOR. 'PEKİ BEN BU KADAR KÖTÜ BİRİMİYİM?' BEN KENDİMİ BU KADAR SAF SANARKEN, HATALARI UZAKLARDA, BAŞKA AKILLARDA ARARKEN ASLINDA HEPSİNİ KENDİMDE GÖRMEM BENİ DAHA DA YERİN DİBİNE SOKUYOR. 'BU KADAR MI KÖR OLDUM BEN?' TABİKİ DE HATALARIMIN YANINDA DURAN YAPTIĞIM BİR SÜRÜ İYİLİĞİ DE UNUTMUYORUM. BEN BUNLARI UNUTMAK İSTEMEZKEN İNSANLAR BUNLARI KÖTÜLÜKLERİMİN ÜSTÜNE BASARAK YOK EDİYOR. GÜNDEN GÜNE UMUTLARIM YOK OLUYOR. BEN DEĞER VERDİKLERİM İÇİN ELİMDE KALAN TEK GURURUMU DA YUTUYORUM AMA ONLAR AYNI. HİÇBİR ZAMAN İYİ OLMUYOR. BAZEN ONLAR DEĞİŞİMİ ANLIK SANIYORLAR YA DA HIZLI OLABİLECEĞİNİ. FAKAT DEĞİŞİMİN ZAMAN ALDIĞINI UNUTUYORLAR.

...ZAMAN HIZLA GEÇİYOR, HER SANİYE BENİ ÖLÜME İTİYOR. BEN ÖLÜMÜ BEKLERKEN MUTLUYUM. BELKİ DE TEK KURTULUŞ BU. ZATEN SON UMUDUĞUMU KAYBETTİĞİM GÜN ÖLÜCEĞİMİ ÇOK İYİ BİLİYORDUM. YAŞAYAN BİR ÖLÜ OLMAKTANSA SONSUZ OLMAK DAHA İYİ...

ANLADIM Kİ HAYAT HAYAL ETMENİN ÇOK ÖTESİNDEYMİŞ. GERÇEKLER HEP ACITIRMIŞ.......