Çok kalabalık bir şehirde yaşamaktı benimkisi. Herşey zamanla değişmişti. Zamanın bu kadar hızlı akışı kimseyi korkutmuyordu benden başka.Ailemle birlikte yaşamamız devam ediyor ben ayak uydurmakta zorlanıyordum.Hayat denilen bu yolda ben hep yorgun ve pes etmiş hissediyordum. Ne zamana kadar böyle devam edebilirdim bilmiyorum. Sanki hayatımda birşeyler hep eksikti. Küçük bir ilçeden gelen bir insanin çığlığıydı belki de benimkisi. Alışma sürecim ilk zamanlar çok zor olacaktı bunu biliyordum. Ben insanları tanımaya başladıkça herşey kolaylaşmaya başlayacaktı. İhtiyacım olan zamanı kendime tanımak istiyordum artık. Bekle diyordum kendime sadece bekle.
