Zaman herşeye merhem olmuyordu. Ben mutluluğun yakin olduğunu temenni ederken babam kalp krizi geçirmiş ben birkez daha yikilmistim. Birkaç gün geçmeden doktorlar yapacak birseylerinin olmadigini söylediklerinde ben bir daha kendime gelemedim. Babami kaybetmistim artik annem ve ben bu dünyada yalniz kalmistik. Babamin ozlemi günler geçtikçe içime işliyordu. Ne yapmaliydim nasil toparlanacaktim bir suru soru vardi zihnimde. Ben bunlari düşünürken babamdan bize kalan borçlar yağmur gibi yagiyor annem artik dayanamiyordu. Babamin yokluğuna alisamayan annemin psikolojisi bozulmustu beni tanimiyordu artik sanki düşmani gibi bahsediyordu benden. çok zaman geçmeden annemi amateme kapatmak zorunda kalmistim. Evet zor olan o hayatim daha da karmaşıkti artik. Nereye gitmeliydim annemi ve babami altüst eden dedem muhendis Alinin yanina mi yoksa yurt dişinda gezmekten zevk alan bir anneannenin yaninda mi ? Çok geçmeden artik o şehir bana zulüm olmaya baslamisti. Dedemin babamdan kalan borçları silmesi vicdanini rahatlatmisti sadece, benim yaninda olmami istiyordu ama nasil yapabilirdim ki herşeyi unutmak demekti bu. Kimseye inancim ve guvenim kalmamisti. Ben yalniz kalmayi tercih etmiştim. Kimseye guvenmeyecektim sadece bana annemden kalan mor meneksem vardi ona herşeyi anlatirdim bir dost gibi, bir aile gibi.
