Benim yaptigim kapiyi cekip cikmak degildi sadece. Gelecege dair umutlarimi herseyimi kaybetmis gibiydim. Nereye gitmeliyim. Hayat bana nasil bir yol cizmisti.Aglamak rahatlatirmis ama neden aglayamiyordum suan. Sanki heryerimi bicakla kesmisler ama Ben bisey hissetmiyordum. Bosbos caddeleri, sokaklari gezdim. Sonunda bir gol kenarinda durakladim. Etrafim yesilliklerle kapli huzur burasiydi bence. Uzun uzun dusundum. Bundan sonra ne yapacagimi, hayatima nasil devam edeceğimi. Geride kalan herşeyi unutacaktim. Ve belki de şehir değiştirmenin zamani gelmişti. Belirsiz bir hayat yaşamaktansa yeni baslangiclar yapacaktim. Düşündüm. Galiba bana tek iyi gelen şey yaslilar olacaktı. Onlar bu hayatta görmüş geçirmiş insanlar. Evet evet ben huzurevinde onlara arkadaşlık edecektim. Neden mi ? Galiba bunca yasanmisliga rağmen hayati en guzel anlamis olan insanlarla devam edecektim. Onlarin tecrübeleri bana yol olacak inanıyorum..
