Acilar insanlari büyütür derler ya benim icin artik nasil bir yol çizilmişti. Gözlerimden akan her yaşta biraz daha hayattan usaniyordum. Evim dediğim yer dedemin bana kalmak icin sunduğu zindandi bana göre. O kadar yasanmisligi unutmami bekliyordu ama anlamadigi şey benim küçük bir kiz çocuğu olmadigimdi. Evet ben 19 yasinda bir genctim ama yasanmisliklara baktigimda ne kadarda yipranmistim. Nefes alamiyordum sanki kafamda binlerce soru çaresizdim.Yalniz kalmak benim tercihim değildi. Hayat beni anlamadigim ve hic istemedigim bir yola suruklemisti sanki. Beni anlayan kimsem yoktu. Belki de artik gitme vakti gelmisti.
