DUEL ART

chapter 5

the mean guy

***

"what are you doing here?"

hinanap ko kung san nanggagaling yung boses ng lalake. oo, boses lalake kasi eh.

"look up." sabi ulit ng boses kaya tumingin ako sa taas ng puno, saka ko siya nakita na nakaupo sa malaking branch ng puno.

"ah, wala lang. libot lang."
sagot ko at umakyat din sa puno, buti nalang tinulungan niya ako hanggang sa makaupo ako sa tabi niya.

"thanks, asher." yup. si asher, yung lalaking walang paki sa mundo na hindi marunong ngumiti.

i tried reading his mind by looking directly at his face, which he noticed kaya sinamaan niya ako ng tingin.

"can you do me a favor?" bigla niyang sabi para mawala ako sa focus ko.

"ano?"

he looked directly at my eyes which gives me shiver at his stare.

"dont ever read my mind. never." pagkasabi niya nun ay lumipat na siya ng tingin at pareho kaming natahimik.

"can i know you better...
without reading your mind?"

he looked at me again with his serious face.

"why do you want to know about me? why? do you like me kaya gusto mong mapalapit sakin?"

nabigla naman ako sa sinabi niya. anong akala niya sakin? fan niya?

sinamaan ko siya ng tingin at napaatras naman siya.

wag mo kong igaya sa ibang nakasalamuha mo. ang gusto ko lang naman ay maging kaibigan ka, pero mukhang inakala mo sakin na naghahabol ako sayo. sana nama, bago ka magsabi ng masasamang salita, alamin mo muna yung tunay na intensyon ng isang tao. dahil hindi sa lahat ng pagkakataon, tama ka.

ewan ko pero tumulo bigla ang mga luha ko. grabe siya! ang sama sama niya magsalita!

pagkatapos kong sabihin sa kanya yun sa isip ay pinunasan ko ang mga luha ko at kita sa mukha niya na nagulat siya sa mga salitang binitawan ko. pero wala akong paki! naiinis ako sa kanya! hindi ko na siya kakausapin! bwiset!

tumalon ako pababa ng puno at tumakbo. ewan ko kung saan basta malayo sa kanya. baka mapatay ko lang siya.

"aray! bulag ka ba?!" sigaw ko sa nakabangga ko.

"tsk- asaka?! teka bakit ka umiiyak?" tanong niya saka pinunasan yung mukha ko gamit yung panyo niya.

"pwede bang i uwi mo ko? please." sabi ko at tumango lang siya. then after that ay nasa baha ko na ulit ako.

pero kasama ko parin siya.

umupo kami sa long sofa.

"hey anong nangyari sayo? bakit ka umiiyak? may umaway ba sayo?" agad niyang tanong pagkaupo namin pero umiling lang ako.

"may isa kasing lalaki na sinabihan ako ng hindi maganda. ang sama niya huhuhu." sa sobrang iyak ko ay niyakap ko siya at yumakap din siya pabalik. ewan ko pero ang sarap sa feeling. feeling ko tuloy may kasama na ako.

"sino yang lalaking yan? papatayin ko?" sabi niya at narinig ko pa siyang nag growl.

hindi na ako sumagot at nanatili lang kaming tahimik.

then after 5 minutes, nagsalita na ako.

"i like it when you growl. can you do it again?"

*growl* natawa naman ako at bumitaw na sa yakap.

"kaya ko ba rin yan? grrowwl.. aww. di ko kaya." natawa naman siya nung ginaya ko siya tapos nag growl ulit siya.

"hala ang daya! bakit ako di ko kaya?"

"dragon users lang ang may kaya nun. " napatango naman ako. oo nga no! bobo no talaga, asaka.

"can i connect you into my mind? para for communications na rin." sabi ko at tumango naman siya. then i think that are minds is one. and there, i can read his mind now and im sure that he is too.

"wow, its.... amazing." he said and i thank him.

"you're really close with your mom." bigla niyang sabi kaya nakaramdam ako bigla ng lungkot.

naalala ko tuloy si mama. bakit kaya siya nawala? nasan na kaya siya? hinahanap niya kaya ako?

my mission is done. take care, asaka.

that was the last words she said to me before ahe left.

"hey, kung ano man yang iniisip mo, tanggalin mo muna yan. matulog ka na, may klase ka pa bukas." sabi niya kaya tumango ako at humiga na. then nawala na siya.

"babalikan kita bukas. gumising ka ng maaga, ha." he said un my mind and i fell asleep.

!!

after i take a bath and wear my uniform, my tummy felt hungry. hindi pa kasi ako kumakain simula kahapon.

"hey ready ka na?" salubong niya pero sumimangot ako.

"im hungry. i havent eaten since yesterday." sabi ko sa isip at napabuntong hininga naman siya.

"tara na. kakain muna tayo bago ka pumasok." pagkasabi niya ng kakain ay naglaway agad ako at napahawak sa tyan ko. im really hungry.

natawa siya sa ginawa ko at lumabas na kami ng portal.

at dumiretso kami sa kainan.

pagkaupo namin sa upuan ay umorder lang si rhendel at nag hintay na lang kami ng pagkain.

"teka, ano palang inorder-" napatigil ako ng may lumapit sa table namin at muntikan ko na siyang saksakin ng tinidor na hawak ko, buti nalang napigilan ko.

and yup, its asher. sarap talaga niyang patayin eh.

"what brings you here?" salubong ni rhendel

"kakain, malamang." sagot ni asher.

tsk. nakakainis talaga siya. akala mo kung sino!

nakasimangot ako ng bigla siyang lumingon sakin. parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi. so, i tried to reach for his mind by staring at me and he did the same.

"sorry for what i did yesterday."

umm... nagsosorry ba siya?

"malamang, asaka. common sense naman." biglang sabat ni rhendel kaya sinipa ko siya sa ilalim ng lamesa, napa ouch naman siya.

"ok lang. basta ibahin mo ko sa mga naghahabol sayo."

"yeah, i know. im sorry."

"geh, alis na ko. kakain pa ko." sabi niya samin at umalis na siya.

"so, siya pala yung dahilan ng pag iyak mo." sinipa ko ulit siya sa ilalim na lamesa at nag ouch na naman siya.

"kalimutan nalang natin yun ok? at wag mo namang basahin yung buong buhay ko."

tumango siya at dumating na yung pagkain kaya kumain na kami.

***