+Leandro "Leo" Fortalejo's
Point of View+
_______________________
"Dad, I'm hooome!"-pagtawag ko kay Dad only to find him Sleeping on the couch. "Sorry, Did I wake you up?"- I asked him.
"Its ok, bakit ngayon kalang?"
"Hinatid ko pa si Vivian, kumain na ba kayo? Nasan yung nurse nyo?"
"I gave her a day off."
"What? Paalis ako bukas dad. Pano kayo?"-nag-aalalang tanong ko.
"Anastasia is here, Leo and We both know that she's better than a nurse, remember?"-he informed me.
"Anastasia? Nandito si Ana?"
"Nagpapahinga sya sa Guest room, namiss ko ang batang yoon."-napangiti pa si dad na parang may naalala ito sa nakaraan nya. "Natatandaan mo nung araw na kinailangan ka nyang iwan?"
"Dad.. "
"ang hirap mong patahanin noon Leandro. Tulong tulong na kami sa pagpigil sayo dahil hinahabol mo ang sasakyan nila na akala moy aabutan mo."
"Dad, stop it."
"Tapos palagi mo pang binabalik-balikan ang tree house nyo na ginawa namin ng papa nya dahil umaasa kang baka babalik sya doon."
"Dad naman."
"I know how much you've cried for her, Leo. I know how much you've prayed for her to come back. and Now that she's here, I want you to keep her, son."
"Dad, may girlfriend ako nakalimutan nyo naba?"
"Nakalimutan mo narin ba ang sinabi mo sa akin noong bata kapa? na wala kang ibang pakakasalan kundi si Anastasia. At noon palang boto na kaming pareho ng mama mo sa kanya. Nakalimutan mo narin ba Na sya ang gustong-gusto ng mama mo para sayo?"- mapait na ngiti ang rumehistro sa mga labi ni dad saka ako nito tinitigan. "She reminds me so much of your mom, Leo."-he said. "I miss her. I miss your mom."
Napatingala nalang ako saka ko itinakip sa muka ko ang dalawang kamay ko. I'm trying not cry here for pete's sake!
"Matagal mo syang hinintay hindi ba?"-paalala parin ni dad sa nakaraan namin ni Anastasia.
"I love Vivian Dad."
"Pero hindi ibig sabihin noon ay nawala narin ang pagmamahal mo kay Anastasia. Tama ba ako anak?"
"Dad."
"Anak kita Leo at alam kong hindi ka nagsisinungaling kapag kaharap mo ako."
"Pero Dad."
"I know how much you longed for her. Bakit hindi mo sulitin ang pagkakataon ngayong nandito na ulit sya?"
"I can't. Can't you see that?"
"Dahil kay Vivian?"
"Dahil hindi na ako yung Leo na iniwan nya. Hindi na ako yung batang parating naghahanap at nakakamiss sa kanya. Nakalimutan ko na yung sakit ng pag-iwan nya satin noon Dad at dahil yun kay Vivian."
"Anak.. "
"Ang nakaraan ay parte na lamang ng nakaraan Dad. But don't worry, We're still friends. We'll stay as friends."
Napailing nalang si dad saka tumungo. "Kumain kana ba anak?"-pag-iiba nya ng topic nung muli nya akong hinarap.
"I'll go check on her first."- pagtutukoy ko kay Ana saka na ako agad dumiretsyo sa Guest room. Si dad naman kasi, sinalubong ako agad ng Kadramahan.
"Leo? Is that you?"- she asked me.
"Bakit patay ang mga ilaw dito? May problema kaba?"-agad na naitanong ko sa kanya. Noong mga bata kasi kami ay madalas nyang patayin ang Mga ilaw sa kwarto nya sa twing may problema sya at sa twing naiiyak sya kaya naisip ko agad na baka may problema sya.. "Is there something wrong Ana?"
"Wala, meron lang akong iniisip."-paliwanag nya matapos nyang buksan ang mga ilaw. "Bakit ngayon kalang?"
"Hinatid ko pa si Vivian."-I told her. "What about you? Akala ko ba may importante kang pupuntahan kaya hindi ka sumama samin?"
"Meron nga. Dito Kay tito. Namiss ko ang lugar na ito eh kaya sinamahan ko nalang Dito ang Dad mo."- nakangiti nyang nasabi but her smile doesn't convince me.
"Are you sure you're ok?"- tanong ko sa kanya ulit.
"I'm ok."
"I know you're lying Ana. Just tell me. May problema kaba?"- tanong ko na ikinadahilan ng biglaang pagluha nya. She started sobbing at doon ay may kung anong kumirot sa dibdib ko. Hindi ko parin pala kayang makita syang umiiyak.
"What's wrong?"-I asked her. "Look at me Ana."-Pilit kong inaangat ang muka nya pero ayaw nya itong ipakita sakin. Niyakap nya lang ako ng mahigpit habang patuloy parin sya sa pag-iyak at Wala akong ibang nagawa kundi ang yakapin nalang din sya. "Its ok, I'm here Ana."
Matapos ang ilang minutong pag-iyak nya ay nakatulog nalang din sya ng walang kamalay-malay sa balikat ko. Hindi ko parin alam kung bakit pero hinayaan ko nalang muna syang magpahinga. Namumugto narin ang Mga mata nya kaya napabuntong hininga nalang ako Bago ko sya Marahang inihiga sa kama saka ko ito kinumutan At panandaliang pinagmasdan.
Hindi naman siguro sya iiyak ng walang dahilan diba? Ano kayang nangyare sa kanya habang wala ako? Gusto kong malaman kung bakit Bigla-bigla syang naging Emosyonal kanina.
"Kanina pa yang mukang malungkot Anak."- halos mapatalon ako sa Gulat dahil sa biglaang pagsasalita nayun ni Dad.
"Kanina kapa andyan Dad?"
"Medyo?"
"Anong ibig nyong sabihin na kanina pa sya mukang malungkot?"
"Hindi ako sigurado anak. Ang alam ko lang ay kanina kapa nya iniintay."
"Why do you think, Dad?"
"Maybe because she misses you that much?"
Did she?
"Alam mo anak? Lumilipas ang panahon pero hindi nakakalimot ang puso."
"Ayan na naman kayo Dad sisimulan nyo na naman ako eh."-napakamot nalang ako sa ulo ko.
"I'm saying this because you both need my Advice."
"Dad. Ana and I? We're just friends. Best of friends. Mga bata palang kami noon kaya ganoon kami at wala ng ibang ibig sabihin yun. "
"Walang ibang ibig sabihin dahil madalas mong itinatanggi."
"Quiet Dad! She might hear you."
Haaay! hanggang dito ba naman ay susundan nya ako dala-dala ang drama ng nakaraan namin? Si Dad talaga..
"Hear my advice, son. nakikita kong magiging mabuting Asawa si Anastasia kapag nagkataon."
"At si Vivian hindi?"- muli akong napailing saka ko na inaya si dad palabas dito sa Guest room. Baka kasi marinig pa ni Ana ang pinag-uusapan namin. "Dad, Masaya na ako sa buhay ko ngayon with Vivian. Now if you don't want to accept her, then Don't. Hindi naman kita pipilitin. But Just know na the more na ipinipilit mo sa akin si Anastasia, the more na Ginugusto kong lumayo sa kanya. Because If I don't then I'm obviously being unfair to Vivian. And I don't wanna be unfair to someone I love, Dad. Sana maintindihan nyo yung point ko."- napahawak nalang ako sa ulo ko. He's giving me a headache.
