Let me kiss you!!! #One Direction Story#

Part 1.9

Amber POV

We komen aan aan de villa van de jongens. Sanne loopt direct naar binnen, maar ik blijf even staan. Sanne draaid haar om en ziet mijn twijfelend gezicht. "Kom, Amber. Louis zit boven. Hij weet neit dat je komt. We wouden je even laten bekomen;" Sanne stapte de zitkamer binnen, ik kom traag achter. Als ik binnenkoom kijken alle jongens mijn kant uit. Ze zijn blij me te zien. Ze vragen hoe het met me is en we praten wat bij. Gelukkig zeggen ze niets over Louis, of Eleanor. "Ga je met Louis praten?" Niall is de eerste die er over begint. Ik twijfel. "Geen idee... misschien proberen..." ik moet mijn tranen inhouden, wat zeer moeilijk gaat. Ik hoor iemand op de trap. Louis. Ik begin zenuwachtig te worden. "Stil maar. Hij weet hoe je je voelt." Fluisterd Harry me toe. Voelde Louis zich ook zo slecht toen Eleanor hem bedroog? Dan weet hij toch dat het totaal niet leuk is! Hij komt de kamer binnengewandeld. Hij ziet er... moe uit. Zo heb ik hem nog nooit gezien! Onze blikken kruisen elkaar, maar ik kijk meteen de andere kant uit. "Amber..." fluistert hij. "We laten jullie even alleen." De jongens en Sanne staan recht. Ik trek aan Sanne haar trui en toon een gezicht van dat ze me niet alleen mag laten. "Stil nu. Alles komt goed." ze lacht en verlaat ook de kamer. Louis komt naast me in de zetel zitten. Het is een hele tijd stil. "Hoe is het nu met je?" vraagt hij na een hele tijd. "Gaat wel." zeg ik zacht. "Amber... echt sorry." begint hij. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Ik weet niet wat me bezielde. Ineens... ik was gewoon jaloers, ik weet niet waarom, want ik heb jou." Ik kijk hem aan. "had. Je had mij. Tot je terug naar Eleanor ging. Waarom? Was je aan het liegen tegen mij? Je had me zo veel keer gezegd dat je van me hiel en me nooit zou laten vallen, zeker niet voor... haar..." Ik begon nu te huilen. De tranen stroomden over mijn wangen. "Ik weet het! Ik heb er zoveel spijt van! Sinds je wegliep loop ik hier rond als een zombie. De jongens weten ook niet wat doen met me. We hebben al concerten enzo moeten aflassen..." "Vanwege mij? Maar je stond wel met een ander te zoenen... Ik was hier zo bang voor..." "Ik weet het! Maar... ik wou je dit echt niet aandoen, Amber. Ik mis je." het laatste fluisterde hij. Ik antwoord even niet meer. "Ik... ik moet weg." Ik ga rechtstaan en wil weggaan, maar Louis neemt me beet. "Amber, alsjeblief. Luister naar me! Laat het me uitleggen!" "Laten uitleggen? Wat valt er uit te leggen?! Ik... het is gewoon te rap gegaan. Jij en Eleanor.. passen. Ik... ik wist van het begin dat dit niet zou werken tussen ons..." "En waarom niet? Wij... houden toch van elkaar?" "Hielden! hielden, Louis! Ik ben maar een gewoon meisje, en jij bent een wereldster. En aan mij heb je blijkbaar niet genoeg." Ik trek me los en ga naar de deur. Ik hoor hem achter me lopen. "Dat is niet waar! Ik hou nog steeds zielsveel van je!" "je was boos op Eleanor en wou haar nooit meer zien vanwege haar misstap. Maar nu doe je net hetzelfde als zij..." Ik kijk een laatste keer achter me en ga te voet naar een bushalte. "En jij zei dat we elkaar moesten vergeven..." hij fluisterd het, maar net goed hoorbaar dat ik het verstond. Ik hoor de deur dichtvallen. Aan de bushalte ga ik op een bankje zitten en, weeral, begin ik te huilen. Hoe kan een mens zoveel huilen?! Na een paar minuten hoor ik snelle voetstappen. Iemand die loopt. "Amber?" Het is Liam. Ik kijk op en meteen de andere kant uit. Hij komt naast me zitten. "Gaat het?" vraagt hij voorzichtig. "Ik voel me zo rot als die vuile bananenschil daar op de grond;" "Niet goed dus." lacht Liam. "Louis ziet echt af, Amber. Je denkt dat je neits voor hem betekent, maar hij komt zijn kamer bijna niet meer uit." ik kijk hem aan. "Ik weet niet wat doen, Liam. Als ik hem zie... ik ben nog steeds zot van hem. Maar steeds, zie ik het beeld van hem en Eleanor..." "Ik begrijp je. Je hebt tijd nodig. En weet, dat Louis je alle tijd van de wereld geeft." Na die woorden staat Liam recht en gaat terug naar huis. Ik kijk op de buskaart en de laatste bus was 2 uur geleden; Wandelen dan maar naar huis. Als ik thuiskom zitten mam en pap me op te wachten. Ze vragen hoe het was en waarom het zo laat was. Ik kruip moe in mijn bed, hopend dat ik nooit meer wakker zou worden...