Let me kiss you!!! #One Direction Story#

Part 1.6

Sanne POV

Ik hoor iemand de trap afstormen. Louis komt woedend de zitkamer ingelopen. Ik weet al wat er scheelt: Amber. Ik loop vlug de trap op naar de logeerkamer. Ik hoor iemand huilen. Voorzichtig open ik de deur. Amber ligt te huilen op het bed. Ik ga naast haar zitten. "Am, gaat het?" fluister ik. Ik krijg geen antwoord maar ze schud wel haar heeft van nee. Ik laat ze uithuilen. Beneden hoor ik wat geroep en Harry die Louis kalmeerd, al roepend. "Vertel wat er is gebeurd." Amber vertelt alles met wat gesnotter en gesnik. Ik begrijp haar wel, maar Louis ook. "Wat ga je nu dan doen?" Vraag ik als ze geklameerd is. "Hier blijven." ik zucht eens diep. "Je kan je toch niet opsluiten. Zou je niet beter gewoon eens praten?" "Dat deden we, maar echt goed is het niet afgelopen." Ze stelt haar recht en legt haar koffer op het bed. "Wat ga je doen?" "Mijn koffer pakken." ze neemt kleren uit de kast en legt ze in haar koffer op een snel tempo. "Amber, doe eens rustig; Omdat je even een meningsverschil hebt ga je toch niet weg. Jullie zijn een koppel weet je nog?" Ze kijkt me twijfelend aan. "Ik ga echt neit naar beneden. De jongens zullen allemaal aan zijn kant staan! Ik blijf mooi hier!" Ze neemt terug alle kleren uit haar koffer en legt ze opnieuw in de kast. Ik knik even naar haar en ga naar beneden. Even een moment alleen kan nooit kwaad.

Louis POV

Ik was al wat rustiger. Harry had me goed gekalmeerd. Sanne komt de keuken binnen. "Ga nu naar boven en het uitpraten met Amber! Ze huilt al de hele tijd!" Toen ik hoorde dat Amber huilt, betrok mijn gezicht. "Ja, ze HUILT! Misschien moet je eens echt luisteren waarom ze met Eleanor is weggegaan. Ze is voor Amber een goeie vriendin geworden!" Sanne wordt steeds bozer. "En ik dan? Weet je niet hoe ik mij voel? Voor mij is Eleanor niet langer een vriendin." "Maar voor Amber wel." Sanne kijkt me doordringend aan. Ze had gelijk. Ik was boos omdat ik haar misstap nog niet vergeten ben, daar heeft Amber niets mee te maken. Ik kijk naar Harry en dan naar Sanne. "Waar is ze nu?" "Ze stond op het punt haar koffer te nemen, maar ik heb haar kunnen overtuien van toch te blijven. Ze is nog steeds in de logeerkamer." Ik ga rechtstaan en loop naar boven. Ik hoor geen gehuil of gesnik meer dus het zal wel over zijn met wenen. Voorzichtig open ik de deur. Amber zit op het bed een boek te lezen. Als ze ziet dat ik het klaar haar gezicht helemaal op, en het mijne erbij. Ik ga voorzichtig naast haar zitten. Ze durft me niet aankijken. "Sorry. Ik had moeten weten dat je niet graag over Eleanor praat enzo, en het was stom om er iets mee te doen..." ze was de eerste die iets zei. "Nee, het is ook mijn schuld. Ik kan het haar nog steeds niet vergeven, en daarom had ik het niet graag. Ik heb geen rekening gehouden met jou... sorry." ik kijk haar aan, en zij mij. "Eleanor vertelde veel over je, dingen die ik nog niet wist. Leuke en grappige dingen." lacht ze. "Hoe is het met haar? Ik heb al zo lang niets meer van haar gehoord." "Heel goed. Ze is wel nog steeds kapot van wat ze je heeft aangedaan. Daarom wil ze eens met je praten..." ik dacht er even over na; Was dat wel verstandig? "Ik weet het niet, er is zo veel gebeurd." "Maar jullie kennen elkaar al zo lang. Jullie moet het echt uitpraten." Misschien had Amber wel gelijk. "Oké, ik zal haar een sms sturen." Amber haar gezicht veranderde op slag, nog net dat tikkeltje gelukkiger. "Ben je nu nog boos op me?" vraagt ze stil. "Nee, tuurlijk niet! Dat was helemaal fout." ik lach naar haar met, zoals ze zegt, mijn stralende glimlach. 

Voila! nog een stukje, ik ben in de schrijfstemming dus er komt vandaag vast nog wel meer op! Als ik tijd heb! want ik moet nog om boeken enzo, we zien nog wel! Veel leesplezier! xxxxxxxxxxxxxxxxxjs