Forever Land

vluchten

"Snel kinderen pak jullie koffers we gaan!

Mijn vader wilde perse haasten omdat hij als èèn van de eerste op het perron te zijn.

Ik liep naar de wenteltrap en pakte mijn bruine hutkoffer.

Mijn moeder kwam in haar lange jurk naar me toe gerend.

"Adriana, kom nou!

"Jahaaa! Zei ik gefrustreerd toen mijn koffer open sprong.

Toen we met de koets bij het perron aankwamen waren we 1 van de allerlaatste!

Mede door mijn koffer die steeds open sprong, Kaamila die struikelde en zich open schraapte aan de stoep en door Amy die haar teddybeer was vergeten thuis.

Maar uiteindelijk waren we op de trein opweg naar het platteland voor onze eigen veiligheid.

We zouden naar onze oom en tante gaan die in een landhuis woonde die 6 keer zo groot is als die van ons thuis in londen.

Ik zwaaide mijn ouders uit tot ze niet meer te zien waren.

Mijn moeder met haar bleke glimlachende gezicht en mijn brede vader met een zwarte snor.

Ik ging weer zitten op het leren bankje.

Onze coupé was èèn van de grootste, omdat onze ouders rijk zijn.

Kaamila de oudste van ons staarde mistroostig uit het schone raam.

We leken alle drie niet veel op elkaar.

Kaamila die 17 jaar oud is heeft een hoekig smal gezicht met grijze ogen. Haar zwarte haar doet ze sltijd in een knotje achter op haar hoofd.

Ik ben 15 jaar oud en heb roze wangetjes, lang blond haar met blauwe ogen.

En de jongste, Amy die 9 jaar is, is klein met met een bos rode krullen.

Kijk! Zei Amy opgewonden.
Ze wees naar het raampje van onze schuifdeur.

Een mollig vrouwtje stond ervoor en deed de deur open.

"Wilt er iemand wat te eten?

Ik zuchtte en pakte het geld van pa uit de zak van mijn jurk.
Ik had eerst geen zakken in mijn jurken, maar ik houd erg van naaien.

Terwijl Kaamila en ik stilletjes onze forel aten likte Amy aan haar ijsje.

"Hoe denken jullie dat onze oom en tante zijn? Vroeg ik toen ik een savettje pakte.

Kaamila haalde haar schouders op.
"Ze zijn vast van die rijke lui, echte kakkers! Dat laatste zei ze expres bekakt.

Ik denk dat ze Hèèl lief zijn, zei Amy die haar beertje een knuffel gaf.

Ik keek naar het raampje door de schuifdeur.

Er zat een gezicht achter maar ik kon het niet goed onderscheiden.

Hij/zij wenkte me.

"Ik gaf even rondlopen, zei ik.

Ik schoof de deur open en liep het gangpad op.

Ik deed de deur weer achter me dicht.

Ik zag hem niet meer.

"Psst!

Ik hoorde een vreemd gestommel in de bezemkast.

Ik deed een paar stappen ernaartoe.
Mijn hakken klakte op de houten vloer.

"Psst, hier!

Toen ik er vlak voor stond legde ik er mijn oor tegen.

"Ja wat is er? Vroeg ik fluisterend.

"Ga niet naar het platteland, ga niet naar het landhuis!

"Wat, waarom niet!?

Ik drukte mijn oor er hard tegenaan.

Deze jongen geloof ik, zweeg even.

"Er...gebeuren rare dingen daar, al helemaal op de plek dat de bron is van die rare dingen! Ga terug!'

"Wat? Ik kan niet terug!
Ik begrijp het niet!'

Ik hoorde in de verte van het gangpad voetstappen naderen.

'Het spijt me meer kan ik niet zeggen!

Ik hoorde een vreemd krakend geluidje van daarachter, als een soort deurtje.

Ik ramde de deur open.

Ik staarde in een lege bezemkast.

"Tegen wie praatte je? Vroeg de hofe stem van Kaamila achter me.

Zou ik het me verbeeld hebben?

"Niemand.