Pluviophile (dutch lovestory)

n e g e n

Hij was verward, ontdaan, gefrustreerd en verliefd. 
Tot over zijn oren verliefd.
Zijn ouders hadden best door dat Lars zich zo vreemd gedroeg, maar ze zeiden er geen woord over. Ze herkenden de dromerige, peinzende blik en de vage glimlach die om Lars lippen speelde van henzelf, toen zij ooit verliefd op elkaar waren geworden. Ze waren nieuwsgierig, dat wel, maar ze voelden aan dat hun zoon geen behoefte had om over zijn gevoelens te praten. 
Lars' vrienden merkten het ook, vroegen er naar, maar Lars antwoordde ontkennend, of gewoon helemaal niet. Hij praatte alleen tegen Daisy, die net zo gek op het mysterieuze meisje in het park was als hij. Elke avond wandelden ze over het knisperende schelpenpaadje door het gietijzeren hek het park in, waar helemaal in het midden die eenzame bank stond, met die eenzame lantaarnpaal en soms, heel soms, dat eenzame meisje met haar prachtige bruine haren, haar oneindige donkere ogen, haar speelse gele regenlaarzen. 
Hij hield van haar, dat kon hij niet langer ontkennen. Het ergerde hem dat hij zich zo sentimenteel en aangedaan gedroeg, maar hij had zijn hoofd en hart niet meer in de hand. De gevoelens raasden oncontroleerbaar door zijn lichaam, lieten het zweet in zijn handen staan en zijn hart sneller kloppen. Maakten zijn hoofd licht en verzwaarden elke emotie die hij voelde. 

Toen het na zeven nutteloze wandelingen naar het park eindelijk weer een avond regende en zij, gehuld in een zwarte poncho, op het bankje zat, wist Lars het zeker. 
Regen. 
Het was de regen. 
Hij ging naast haar zitten en keek naar de drijfnatte strengen haar die langs haar fijne gezichtje hingen. Daisy ging aan zijn voeten liggen, waar ze haar kop op haar poten legde en haar donkere ogen op het meisje richtte. 
Na een hele tijd stond Lars moedeloos op, fluisterde Daisy toe dat ze zouden gaan en wilde weglopen, maar een zachte hand om te zijne liet zijn benen verstijven.