Επιστροφή στην Ελλάδα

35 4 0
                                    


Μπήκαμε στο αεροδρόμιο δώσαμε τις βαλίτσες και περιμέναμε μία ώρα μέχρι να πάμε για έλεγχο.

[...]

"Νικολέτα δεν θέλω να φύγουμε ρε..." της απευθύνθηκα..

"ούτε εγώ θέλω ρε αλλά τι να κάνουμε;"

"τώρα απλά δες... Κυρία Κούρτη μπορούμε να ξανά έρθουμε ; Αλλά να μην έχουμε εισιτήρια για επιστροφή..." ρώτησα την διευθύντρια του σχολείου μας

" Κορίτσια όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν..." ήταν η απάντηση.
Μιλούσαμε μέχρι που μας φέρανε να πιούμε κάτι. Εγώ ήπια τσάι και η Νικολέτα χημό μήλου... Η Γεωργία δεν ένιωθε καλά και κοιμώταν για να ηρεμήσει λιγάκι...

[...]

"κορίτσια!!! Σε μία ώρα φτάνουμε...." απευθύνθηκα και πάλι στα κορίτσια

"Μμμ άντε να φτάσουμε γιατί...δεν αντέχω άλλο..." είπε η Γεωργία με την τόσο "κουρασμένη" φωνή της

"ηρέμισε... Φτάνουμε σε...55...λεπτά..." την καθησύχασε η Νικολέτα

Μετά από μία ώρα

" Γεωργία ξύπνα... Ποιός θα έρθει να σε πάρει;;;" την ρώτησα..

"εεε;; Φτάσαμε;; Ο Αλέξανδρος...μάλλον ο μεταφορέας"
Είπε και στην σκέψη του "μεταφορέας" έβαλε τα γέλια και σηκώθηκε για να φύγουμε από το αεροπλάνο...

" Νικολέτα η βαλίτσα σου!" την ενημέρωσα

"Γεωργία και η δικιά σου..."της είπε η Νικολέτα...

Πήρανε τις βαλίτσες τους και περιμέναμε την δικιά μου .

"Κάτια η βαλίτσα σου" είπαν ταυτόχρονα και οι δύο ενημερώνοντας με ότι είδαν την βαλίτσα μου

"επιτέλους..." είπα κοιτώντας ψηλά.

Πήρα την βαλίτσα μου και βγήκαμε έξω. Μέχρι που είδα τον Αλέξανδρο με μία γαλάζια μπλούζα και ένα σκούρο μπλε τζιν πατελόνι. Δίπλα ήταν η μαμά μου με την "πολυαγαπημένη" μου αδερφή. Επείσης η μαμά μου μιλούσε με τη μαμά της Νικολέτας.

"Ήρθαν.."Είπε η μαμά μου και έτρεξε να με αγγαλιάσει όπως έκαναν και οι υπόλοιποι.

"πως περάσατε;;" μα τι ερώτηση είναι αυτή; ώρες ώρες πιστεύω πως ο Αλέξανδρος δεν έχει μυαλό..

" αχχχ... Ήταν υπέροχα...μακάρι να μην φεύγαμε...και... Νικολέτα ο Eduardo?"
Είπα και ο Αλέξανδρος σαν κάτι να έπαθε, σαν να πνίγηκε? Δεν ξέρω...

"εμμμ.. Δεν θα μιλήσω τώρα..." πετάγετε η Νικολέτα να μου απαντήσει..

"καλά θα κάνεις..." της απευθύνθηκα " θυμωμένα"

Ότι Ονειρευόμουν...Donde viven las historias. Descúbrelo ahora