१KARA KELEBEK१[askıda]

•° "Özgür bir ruh"

Bölüm parçası;

Daughtry-it's not over

"Hadi sil baştan yapalım,
Bu sefer doğru şekilde yapmaya çalışacağım,
Herşey bitmedi."

Olmak istediğim yer burası değil.

Etrafımda hareket eden insanlara ,yanımdan geçip giden garsonlara ve annemin yüzündeki halinden hoşnut gülümsemeye bakarken tam olarak bunu düşünüyordum.

İçinde bulunduğum hayat bana giydirilmiş sahte bir kabuk gibi gelmişti hep,ağırlığı altında ezildiğim,kırılmaz,sert bir kabuk.Etrafıma örülmüş bu görünmez tabakanın ise,ne zaman oluştuğunu hatırlayamıyordum.Yalnızca zihnimin köşelerinde biriktirdiğim birkaç silik görüntü vardı bana kalan.On yaşımda ezik olduğumu düşünen sınıf arkadaşlarım,on dört yaşımda dilim olmadığını iddia eden insanlar,ve hayatım boyunca onun yönlendirmesine muhtaç olacağımı her seferinde dile getiren annem,bunların içinde en öne çıkanlardı.

Annem.

Beni dünyaya getiren kadın.

Onu tanımlamak imkansızın bir adım ötesiydi,çünkü kullanacağım kelimeler bile,karşısında diz çöküp,vicdanına yalvarırlardı.Kendini buladığı karekter benimle o kadar alakasızdı ki,bazen gerçek annem olup olmadığını sorgulardı zihnim.Kendimi bildim bileli böyle hissetmeme engel olamamıştım.Ve on sekiz yaşımda hala böyle hissediyordum.

Bugün tam olarak on sekizime bastığım ve ne kadar olduğunu bilmediğim bir özgürlüğe kavuştuğum gündü.Aslında bu düşüncenin -özgürlük düşüncesinin- bana heyecan verici gelmesi gerekirdi ancak birşeylerden heyecan duymayı bırakalı uzun zaman olmuştu.Açıkcası biraz ruhsuzdum.

Annem doğum günüm için bütün itiraz ve karşı çıkmalarıma rağmen,deyim yerindeyse beni tınlamamış,şehrin en lüks ve gözde mekanlarından birini tutmuştu bugün için.Daha kapıdan girer girmez buradan nefret etmiştim ve şu anda da değişen birşey yoktu,hala buradan nefret ediyordum.

Gittikçe yükselip,ruhumu daraltan müzik sesine karşılık kulaklarımı kapatmamak için kendimi zor tuttum.Yüksek sesten ciddi anlamda rahatsız olurdum ve annem bunu bile bile nasıl bu kadar duyarsız olabilirdi?

O sırada evren beni duymuş gibi soruma yanıt verdi.

İzgin.

Benim sözde en yakın arkadaşım.Seçilmiş gibi davranan ve kendini dünyanın bilmem neyi zanneden "mükemmel" arkadaş.Bunlar onun hakkında düşündüğüm ancak yüzüne hiç söylemediğim gerçek düşüncelerimdi.Aynı zaman da oda sanki anlaşmışız gibi bana benim hakkımdaki düşüncelerini hiçbir zaman söylemezdi ve bu sessiz antlaşmamız yıllardır devam ediyordu.

Birbirimizden nefret eden aynı zamanda günün on iki saatini birlikte geçiren ironik bir arkadaşlığımız vardı..Yaptığımız şeyin,etrafımızdaki insanlar tarafından farkedilip edilmediğini bilmiyordum ve bazen durup aynen şöyle düşünürdüm;şimdi biri çıksa ve bize,hem birbirinizden nefret edip hemde neden hala yanyanasınız,diye sorsa ne yanıt verirdik?