Summer Love ~ B-Brave (NL)

17. This Is It?

                                                              Hoofdstuk 17

                                                                This Is It?

Michelle Pov:

'IK ZIT ZO VÓL!' Roept Sophie als we weer in de auto ploffen. Fay en ik grinniken. 'Wie wou hier nou eten?' Zeg ik lacherig. Sophie begint ook te lachen. Het is inmiddels negen uur geworden. De zon is over een halfuurtje zeker verdwenen en de maan is al tevoorschijn gekomen. 'Gaan we het nog redden, Michelle?' Vraagt Fay. 'Als het meezit, kunnen we nog om elf uur in Madrid zijn!' Een zucht verlaat Fay's mond. Plots voel ik druppels op me hoofd vallen. 'het gaat regenen! Kom, we doen het dak over de auto!' Ik druk op een knopje en het dak gaat automatisch over de auto. 'En we zijn weer droog! En Ik ben moe...' Zucht Fay. 'Anders gaan jullie toch even slapen? Ik red me echt wel hoor!' Fay knikt en ze zoekt een houding om goed te liggen. Sophie doet hetzelfde. Ondertussen rij ik de snelweg alweer af, en ik vind al gauw een landsweggetje. Het snijdt een heel stuk af, waardoor we een halfuur eerder in Madrid kunnen zijn!

Na een halfuurtje rijden, merk ik op dat Fay en Sophie al diep in slaap zijn gevallen en is het gelukkig gestopt met regenen. Mijn ogen vallen ook al bijna dicht, maar ik dwing mezelf te blijven opletten. Ik voel mijn ogen weer sluiten en in een reflex springen ze weer open. We zijn er bijna! Nu blijven opletten, Michelle! Ik merk dat de weg glad is door de regen, maar ik zal doorrijden! Voor Jai, voor Kaj, en vooral voor Dioni! We rijden over een klif met een zigzaggend weggetje. Als ik even nieuwsgierig over de reling heen kijk, zie ik een diepe afgrond. Ik schrik me rot. Ik ontsteek mijn lichten als de zon achter de berg verdwijnt en het opeens heel donker wordt. Ik wiebel een beetje met de auto, waar Fay wakker van wordt. Ze schrikt op als ze om zich heen kijkt. 'Michelle, waar zijn we?' 'Ik weet dat het niet veilig is, het is glad en donker, maar anders komen we er nooit!' Terwijl mijn ogen op de weg gericht blijven, merk ik wel dat Fay mij ongerust aankijkt. Ik schrik als er plotseling een bocht naar rechts komt, die ik niet zag aankomen. Ik draai mijn stuur helemaal naar rechts en met de achterbanden die uitglijden als ik bocht neem, haal ik de bocht nog net. 'MICHELLE, STOPPEN!' Fay heeft gelijk, dit gaat niet zo! Maar ik wil naar Dioni! Ik wil hem terug in mijn omgeving! Achter me hoor ik Sophie kreunen. Ze is vast ook wakker geworden van de scherpe bocht. Langzaam rem ik af, tenminste... Dat probeer ik! Fay kijkt me verschrikt aan, als ze ook merkt dat de remmen het niet doen. Langzaam bij beetje dringt het ook bij Sophie en mij door... De remmen zijn kapot... DE REMMEN ZIJN KAPOT! 'WE GAAN DOOD, WE KOMEN HIER NOOIT LEVEND WEG!' Roept Sophie hysterisch. 'Niet zolang ik nog rij!' Zeg ik vastbesloten. Ik merk dat de auto een eigen wil begint te krijgen. Hij begint sneller en sneller te rijden en de bochten worden scherper en scherper! Fay probeert Sophie te kalmeren en ik probeer de controle over het stuur te houden. Ik draai het stuur weer helemaal naar links en vervolgens weer naar rechts. 'WE MOETEN SPRINGEN ALS WE WILLEN BLIJVEN LEVEN!' 'WAT?!' Roepen Fay en Sophie tegelijk. Dan zien ze waar we regelrecht op af rijden. Er ligt weer een scherpe bocht naar rechts te wachten, maar met deze snelheid kletteren we door de reling de afgrond in! 'JULLIE EERST!' Roep ik naar ze. 'NEE, WE GAAN TEGELIJK!' Roept Fay. 'DOE WAT IK ZEG, VOOR JE EIGEN VEILIGHEID!' Roep ik hard terug. Fay schrikt een beetje van mijn felle reactie, maar ik had geen keus. En die hebben we nu ook niet!

Fay Pov:

Ik en Sophie staan bij onze portieren, terwijl Michelle gefocust blijft op de weg en de afgrond die elke seconde een paar meter dichterbij komt. 'NU!' Roept Michelle. Sophie en ik trekken tegelijk onze portieren open. Ik twijfel nog een seconde en spring uit de auto. De harde autoweg, schramt mijn arm. De snelheid van de auto over de autoweg heeft me flinke verwondingen opgeleverd. Ik rol nog rondjes over de weg totdat ik tot stilstand kom te liggen. Moeizaam probeer ik overeind te komen. Als ik sta, voel ik me een beetje door mijn knieën zakken en grijp naar mijn heup. Het bonkt hard en de pijn is ondragelijk. Ik zoek Sophie die aan de andere kant van de auto eruit is gesprongen. Ze moet aan de andere kant van de weg liggen, maar ik zie haar niet. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me met een ruk, en pijn in mijn heup, om. Even knipper ik nog een paar keer met mijn ogen. 'Kaj...?' Mompel ik. Jai komt ook aangelopen en draagt Sophie die gelukkig bij bewustzijn is. Haar been ligt wel open, maar voor de rest lijkt het goed te gaan. Dioni komt ook aangerend. 'WAAR IS MICHELLE?' Ik kijk paniekerig naar Sophie. 'Ze is nog...' Ik draai me schuin om, om naar de auto te wijzen, maar een enorme klap gevolgd door hevige vlammen, laten alle spieren in mijn lichaam slap worden. De reling is kapot... De auto is van de weg de afgrond ingekletterd... En Michelle is... Niet uit de auto gesprongen...

_____________________________________________________________________________

SORRY! Ik was vergeten in het weekend te activeren, maar TADA! HIER IS HET DAN! Het is best wel spannend al zeg ik het zelf, haha ^^

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden, maar ik moet nu aan mijn Frans! ;(

I love you all!!! <3 xxxx