Elimdeki kitabı sehpaya bıraktım. Saat dört olmak üzereydi. Yani gelmesine dakikalar kalmıştı. Her şeyin üstünden tam üç ay geçmişti. Artık sağlıklıydım. Hatta hiç olmadığım kadar..
Bu süre boyunca Suho yanımdan bir an bile ayrılmamıştı. Nasıl olduğunu anlayamasam da işine ara vermişti. Sürekli soruyordum ama geçiştiriyordu. Birkaç kez internetten onunla ilgili haberlere bakmak istedim. Fakat her defasında yakalandım.
Ailemin de isteğiyle artık bizim evde yaşıyordu. Hatta babam Suho'nun ben iyileştikten sonra da bizimle yaşamasını istemişti.
Bir haftadır sık sık şirkete gidiyordu. Albüm kayıtlarının yapıldığını ve çok yakında dönüş yapacağını söylemişti. Herkes gibi heyecanlıydım. Belki daha da fazla..
Onu beklerken geçirdiğimiz tüm zamanları düşündüm. İdolüm olması dışında hayatıma girişi oldukça tuhaftı. Ölmek üzereydim ve o sadece benim Tanrı'dan son isteğimdi. Bir kez olsun görmek bile yetecekti. Fakat fazlası oldu.
Her zaman onun için söylenen 'şımarık idol' yakıştırmasını tamamen tersine çevirecek şeyler yaptı. Sanırım yanımda kalmasını da bana karşı böyle hassas olmasını da beklemiyordum. İdolünün hep en iyisi olduğuna inanırsın. Ben sadece hissettiğim kadar iyi olmasını umuyordum. O gerçekten özel bir kalbe sahipti.
Ameliyat olmama günler kala yanıma oturmuştu. Sanırım o anı asla unutamayacağım. Gözlerimin içine bakıyordu.
"Seninle bir şey konuşacağım."
Kurduğu cümle anında tüm derimin gerilmesine sebep olmuştu.
"Bunu daha sonra yap. Lütfen.."
Konuyu biliyordum. Kesinlikle hislerimle ilgiliydi. Henüz duymaya ya da anlatmaya hazır hissetmiyordum. Bu yüzden net bir ses tonuyla yanıtladıktan sonra konuyu kapatmıştım. O günden sonra da sadece sustu. Ama elimi tutarak..
Bana yaşamam için gerçekten umut oldu. İnanmadığım tedaviye başlamış, ameliyat aşamasına kadar onun sayesinde gelmiştim.
Unutamadığım anlardan biri ise ameliyattan çıktıktan sonra oldu. Ameliyattan tam iki gün sonra..
Heyecanla gelip yatakta doğrulmamı sağladı. Hızlı iyileşiyordum. Normalde birkaç gün ilaçlarla uyutulmam gerekebilirdi ama ben içten içe onun dışarda beni beklediğini biliyordum. Bu bile iyileşmek için vücudumun her şeyle savaşmasına yetiyordu.
"Artık söyleyebilir miyim?"
Gülümsüyordu. Aslında bir korkum vardı. Artık tamamen iyileşmek üzereydim ve gideceğini düşünmek iyi gelmiyordu.
Daha önce birkaç kez öpüşmüştük. Sevgili gibiydik. Ama sadece gibi.. Tam anlamıyla aramızdaki şeyi çözemiyordum. Bir çekim vardı. Ama bunun geçmiş olabileceğinden veya gitmek istemesinden korkuyordum.
"Ameliyattan çıktım artık Suho. Söyleyebilirsin."
"Sana aşığım."
Aniden söylediği şeyle şoka girmiştim. Her şeyi bekliyordum ama bunu özellikle de o an beklemiyordum.
"NE?! Böyle pat diye söyleyeceğini bilseydim buna izin vermezdim."
"Bunun için beni aylardır bekletiyorsun. Ne zaman söylemek istesem susturuyorsun. Öpüşmelerimizi hep yarıda kesiyorsun. Şimdi yapabiliyorken durmayacağım. Benimle evlenir misin?"
"NE?! Tanrım! Şimdi kalp krizi geçirip öleceğim ve yanımda geçirdiğin onca zaman çöpe gidecek."
"Hasta halin uysaldı bebeğim. İyileşmiş halin neden böyle huysuz?"
