From Queen To Just Pien (VOLTOOID)

Hoofdstuk 8

De volgende dagen kwam ik mijn kamer amper uit. Ik at niet samen met mijn ouders en het enigste voor wat ik uit de slaapkamer kwam is voor naar de badkamer te gaan. Mijn vader negeerde me volkomen, maar precies of dat me iets uitmaakte. Ik was blij want dan moest ik niet zoveel moeite doen om hem te negeren. Mijn moeder klopte vaak op de deur en bleef dan een tijdlang staan tot ze de moed opgaf en doorwandelde. Meestal liet ze een schaal met koekjes voor mijn deur staan, die ik dan met veel moeite voor mijn deur liet staan.
Drie dagen na het incident kwam mijn moeder onaangekondigd binnen vallen. Ik was naar muziek aan het luisteren en had het volume zo luid gezet dat ik niets had gemerkt. Ze trok mijn oortjes uit mijn oren en ik draaide me geschrokken om. Mijn moeder had een schort aan en zat onder de witte vlekken. Ik keek haar met gefronste wenkbrauwen aan, maar ik had geen tijd on iets aan haar vragen want ze trok me meteen van mijn bed. We liepen de gang door terwijl ze me nog steeds aan mijn arm vast had.
'Mam? Wat doe je?'
'Jij, jongedame, gaat het goed maken met je vader. Ik ben dat kinderachtige gedrag kotsbeu.' Ze keek me niet aan toen ze het tegen me zei. Maar ik wist zeker dat ik niet kon tegenspreken, laat staan het proberen. We kwamen de woonkamer met veel lawaai binnen zodat mijn vader opschrok van zijn laptop. Hij zette zijn bril van zijn neus en keek mijn moeder met een grote frons op zijn voorhoofd aan.
'Anja. Wat heeft dit te betekenen?' Mijn moeder kwam de keuken met rode wangen uit en had precies geen zin in deze vraag. Ik had mijn armen ondertussen om mijn borst geslagen en me van mijn vader weggedraaid.
'Jullie gaan dit kinderachtige gedoe oplossen.' Mijn moeder ging met een zucht op de oude sofa zitten. Ze keek van mijn vader naar mij en weer terug en zuchtte geërgerd.
'Pien. Zit!' Ze zei het op zo'n uitdagende toon dat ik niets anders durfde dan naar haar te luisteren. Ik ging naast mijn moeder zitten en gaf mijn vader geen enkele blik waardig.
'Max. Wees is volwassen.' Ik kon mijn lach niet inhouden, maar stopte meteen door de moordende blik van mijn moeder. Mijn moeder en ik wist allebei even goed dat mijn vader heel koppig was en graag zijn gelijk haalde. Maar deze keer ging hem dat niet lukken. Mijn vader was weer verder aan het doen met wat hij bezig was voordat mijn moeder hem kwam lastigvallen. Mijn moeder klapte zijn laptop toe en mijn vader kon wel uit zijn vel springen. Hij zette zijn bril af en wou net tegen mijn moeder uitvliegen, maar ze was hem voor.
'Nu is het genoeg! Jij!' Mijn moeder wees me aan en kinkte dan naar mijn vader.
'Verontschuldig je bij je vader.'
'Mam-'
'Nu!' Ze was zo rood geworden dat ik dacht dat ze deze keer echt ging ontploffen. Mijn vader en ik hadden al vaak ruzie met elkaar gehad en mijn moeder moest het steeds weer oplossen, maar deze keer leek ze niet zoveel geduld te hebben dan normaal. Ik keek mijn vader aan en het was alsof hij zijn lach niet kon inhouden.
'Het spijt me,' siste ik met opeen geklemde kaken naar hem. Mijn vader lachte naar me en zette zijn bril weer op zijn neus en klapte zijn laptop weer open.
'Max!' Mijn vader keek over zijn laptop naar mijn moeder en haalde niet-begrijpend zijn schouders op. Mijn moeder blikte kort even naar mij en keek dan weer mijn vader aan. Mijn vader zuchtte en deze keer was het aan mij om mijn lach in te houden.
'Sorry,' zuchtte mijn vader. Ik lachtte goedkeurend en stond op van mijn stoel en maakte aanstalten om terug naar mij kamer te lopen.
'Niks van jongedame. Jij gaat niet weer naar je kamer. Jij gaat met mij mee.' Mijn moeder draaide zich om naar mijn vader.
'En jij ook.' Mijn vader en ik kregen allebei een schort toegeworpen terwijl we elkaar allebei niet-begrijpend aankeken. 'Kom mee.'

-

'Geen sprake van dat ik dit ga doen.' Mijn moeder gaf me een verfborstel en een emmer met witte verf. Ik stond voor de schuur en schudde al vijf minuten hevig met mijn hoofd.
'Jij pakt die emmer en die kwast en begint mee met verven. Punt uit.' Mijn moeder ging weer verder met schilderen en liet me alleen achter met de verf en de kwast in mij handen. Mijn broertje en vader waren de achterkant van de schuur aan het schilderen dus die moest ik al niet tegenkomen. Na een tijd ging ik dan toch naast mijn moeder staan en begon onhandig met schilderen. Ik begon het zelfs nog leuk te vinden, maar dat gaf ik natuurlijk niet toe.
'Mam? Hoe heb je papa leren kennen?' Mijn moeder lachte en keek me met glinsterende ogen aan. 'Dat is een heel grappig verhaal.' Ik schilderde verder terwijl ik in spannig afwachtte op het verhaal dat ging komen.
'Ik studeerde mijn tweede jaar aan de universiteit en al heel veel van mijn vriendinnen hadden een vriend of daten wel iemand.
Issabel, mijn beste vriendin van toen, zei dat ze die avond een date had met een kerel, maar ze was die avond ziek geworden en kon niet meer. Maar het was ook al te laat om het af te zeggen dus had ze mij gestuurd. Je vader schrok toen hij mij zag. Issabel en ik verschilde heel erg van elkaar dus had hij meteen door dat ik niet dezelfde persoon was dan op de foto. Het klikte meteen.' Mijn moeder lachte naar me. 'Dus als je vriendin niet ziek was geweest dan-'
'Had ik je vader misschien nooit ontmoet,' vulde mijn moeder mijn zin aan.
'Wow,' was het enigste dat ik kon uitbrengen. We bleven de hele middag verder schilderen en praten. In de avond lag ik in mijn kamer een boek te lezen. Er was nog steeds geen wifi geïnstalleerd in het huis en ik was eigenlijk aan het afkicken van de sociale media. Mijn broertje kwam onaagekondigd binnen lopen, nog steeds helemaal onder de witte verf vlekken.
'Milaaan,' zei ik op een zeurende toon. Ik zette mijn bladwijzer tussen mijn boek en gooide het boek op mijn nachtkastje.
'Mama en papa willen dat je naar beneden komt. Ze willen je spreken.' Ik keek naar mijn broertje en trok mijn wenkbrauwen vragend op.
'Waarom?' Milan haalde geïrriteerd zijn schouders op en ging met zijn witte handen door zijn haren. Zijn gezicht was bedekt met witte vlekken en ook in zijn haren waren witte vlekken te vinden. Ik stond van mijn bed op en leidde mijn broertje mijn slaapkamer uit.
'Blijf uit mijn slaapkamer.' Ik keek hem dreigend aan en volgde hem tot hij de deur van zijn slaapkamer achter zich dicht sloeg. Ik deed mijn roze deur toe en liep naar beneden, richting de keuken. Mijn ouders zaten over elkaar. Ze zagen er bedrukt uit, maar toen ze me hoorde binnenkomen, kwam er een glimlach op hun gezicht tevoorschijn. Ze wenkte me en schoven de stoel voor me naar achteren. Ik zag dat er iets was. Hun glimlach was niet oprecht. Er zat een spanning in hun kaken en hun ogen zeiden ook niet veel goeds. Ik keek ze allebei aan en wachtte af tot ze iets gingen zeggen.
'Pien.' Mijn moeder keek naar mijn vader en pakte zijn hand boven de tafel vaste en lachte gerustellend naar hem.
'We hebben eens gepraat en nagedacht over wat je ons verteld hebt,' zei mijn vader en hij slikte even voordat hij verder ging. Ik had niet door over wat ze het hadden. Ik keek van mijn vader naar mijn moeder en had pas na een tijdje door dat het leek of ik naar een tennismatch was aan het kijken.
'We snappen dat dit een grote verandering moet zijn om hier te komen wonen. Je moet je vrienden achterlaten, je school.' Mijn moeder lachte naar mijn vader, kneep in zijn hand en keek dan met een bedeesde glimlach op haar gezicht naar mij. 'Wij hebben is nagedacht over je voorstel en hebben besloten dat we het willen proberen.' Ik keek met open mond naar mijn moeder en ik wist even niet wat ik moest uitbrengen.
'Je mag naar school blijven gaan. We hebben al naar oma gebeld en ze was dolenthousiast. Ze kan niet wachten.' Ik sprong van mijn stoel en vloog mijn moeder in de armen. Mijn blik vloog naar mijn vader en er leek een traan uit zijn ooghoek te vloeien.
'Is er geen maar?' zei ik terwijl ik mijn moeder losliet en naar mijn vader ging. Zijn aftershave kwam mijn neus binnen en even kreeg ik een brok in mijn keel.
'Wel...' Ik keek naar mijn moeder en ging rustig weer op mij stoel, afwachtend wat er nog allemaal ging komen.
'Je vader en ik zijn het allebei eens dat je niet verantwoordelijk genoeg bent om alleen naar een grote stad te verhuizen. Je moet een beetje opletten hoe je met je geld omgaat want oma gaat niet steeds op je kunnen letten. Dus mag je gaan op één voorwaarden.' Mijn vader ging wat meer naar me toe hangen en nam verder het woord.
'We willen dat je je eigen geld gaat verdienen en dat je voor een maand zelf moet zien wat je ermee doet. We helpen je niet. We gaan ons ook niet bemoeien en als je geen geld meer hebt is dat niet ons probleem. Natuurlijk is dit geld alleen voor kleren of andere spullen die niet noodzakelijk zijn.' Mijn vader nam een pauze en keek me aan. 'Dus jullie willen dat ik een baantje neem? In de laatste maand van de vakantie? En ik moet alles zelf betalen? Maar echt alles?' Mijn vader knikte naar me en nam mijn hand nog iets steviger vast.
'Als we zien dat je verantwoordelijk genoeg bent dan laten we je gaan. Gaat je dat lukken Pien?' vroeg mijn moeder. Ik knikte en keek naar mijn vader zijn hand die stevig rond de mijn zat. Even was ik van plan om me terug te trekken, maar die gedachte verwijderde ik snel uit mijn hoofd. Het ging me lukken.
'Ja,' zei ik vastberaden. Ik keek mijn ouders aan en knikte hevig met mijn hoofd.
'Ik doe het.'