,, Λένε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν... Χμμ... Μεγα λάθος! Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι άλλαξε αλλά μετά βγαίνει ξανά ο πραγματικός σου εαυτός και τα γκρεμιζει όλα!..
Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή που τον είδα! Τότε πήγαινα πρώτη γυμνασίου.. Ήταν συμμαθητης της κολλητης μου της Αγάπης.. Ήξερα ότι από την αρχή θα έχω πρόβλημα μαζί του. Δεν τον συμπάθησα και πολύ αλλά μόλις τον κοίταξα στα καταπράσινα μάτια του μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα κάνουμε πολύ παρέα.. Όχι δεν τον αγαπουσα. Απλά ήταν φίλος μου. Τον έλεγαν Οδυσσέα.
Περνούσαν τα λεπτά.. Οι ώρες... Οι μέρες... Τα χρόνια.... Κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο κάναμε παρέα ... Βγαιναμε μαζί,διαβαζαμε μαζί και είμασταν αχωριστοι... Μέχρι και ποιοι μας άρεσαν λέγαμε μεταξύ μας.. Είχαμε γίνει κολλητοι.. Με φροντιζε και τον φροντιζα.. Κάθε ώρα που περναγαμε μαζί ήταν πολύτιμη για εμένα...
Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Η καλύτερη περίοδος για εμάς ήταν οι εξετάσεις.. Αν και είμασταν σε διαφορετικά τμήματα διαβαζαμε μαζί. Ώσπου κάποια στιγμή... Ήρθαν οι πανελλαδικες...
Όλο άγχος και υπομονή κατάφερα να περάσω σε σχολή ιατρικής. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα.. Θα πήγαινα να μείνω Θεσσαλονίκη. Και ο Οδυσσέας θα έμενε πίσω στην Αθήνα.. Γιατί ακολουθήσε θεωρητική κατεύθυνση.
Μόλις του το ανακοίνωσα έβαλε τα κλάματα όπως και εγώ. Όμως δεν γινόταν.. Έπρεπε να φύγω.. Ήταν πλέον οι τελευταίες μέρες μου στην Αθήνα.
