Μόλις φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη και βολευτηκε ο Οδυσσέας σπίτι μου συνεχίσαμε κανονικά τις ζωές μας... Αρχίζε να χειμωνιαζει.. Πλησιάζουν τα γενέθλια μου...
Πλέον τα γενέθλια μου είναι αύριο.. Θα καλέσω την Λυδία, το αγόρι της τον Δημήτρη και φυσικά τον κολλητό μου.
Ήταν η μέρα... Η ώρα.. Πήρα τους φίλους μου και πήγαμε σε ένα μαγαζί.. Καθισαμε και αρχίσαμε να μιλάμε, να λέμε αστεία και να περνάμε καλά.
Ξαφνικά όμως χτύπησε το τηλέφωνο μου.. Ήταν η μητέρα της κολλητης μου της Αγάπης και με παρακαλεσε να της αλλάξω γνώμη για αυτό που πήγαινε να κάνει.. Ήθελε να φύγει μόνιμα για Λονδίνο.. Το επόμενο πρωί θα έφευγα για Αθήνα.. Μπορεί να είχαμε χαθεί και να είχαμε τσακωθει αλλά δεν ήθελα να την χάσω.. Ήταν κάτι παραπάνω από αδερφή μου... Την αγαπουσα... Και εκείνη εμένα.. Όταν έφυγα από την Αθήνα εκλαιγε.. Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνω! Ετοιμαστηκαμε να γυρίσουμε σπίτι όμως στον δρόμο μας είδε ένας συφοιτητης μου, ο Κωνσταντίνος, και με χαιρετησε.. Αφού κατάλαβε ότι είχα γενέθλια μου είπε χρόνια πολλά και εγώ τον ευχαριστησα... Ήταν πλέον μία νύχτα πριν φύγω για Αθήνα..
