Peri masalı

~4

"Bir varmış bir yokmuş"

Tenime değen soğuk taşlar ve Doğum günü hikayemin beraber verdiği buz gibi  ürperme, gülümsemem ile eridi. Yılda sadece bu güne özel olan bu hikayeden her ne kadar nefret etsem dahi,

Bana her yıl bunu anlatan Natsu'nun hatrı için dinlemem gerekliydi. Ejderim de bu hikayeyi anlatırken pek mutlu görünmüyordu sonuçta. Arada sahte gülümsemeler yolluyor, normal davranmaya çalışıyordu. Her yılki gibi...

Ama sanki bu yıl biraz daha artmıştı bu durum. Yüzünde, içinde bir duygu karmaşası olduğunu belli eden bir ifade vardı.

Ağzımı açmadım. Sormadım.

Eğer bana anlatmak isterse anlatırdı zaten fakat eğer istemiyorsa ya da anlatmaması gerekiyorsa, benim merakım sadece onun hislerini saklamak için daha çok çaba harcamasına ve daha çok yorulmasına sebebiyet verirdi. 

Sualimi içime bastırıp ejderimin dudaklarından damlayan kelimelere daldım. Diğer masallarda olduğu gibi bunda da  mantığım ve masal çakışıyordu.

Sözde Prensesi kurtarmak için ejderi yenen prensten yine, yine ve yine tiksindim.

En sonunda biten masalın ardından çöken sessizlik, havada yoğun bir ortam oluşturuyordu.

Öyle ki, sanki her nefesimde aldığım hava akciğerlerime keder dolduruyor,  adlandıramadığım kilit duygular ile boğuyordu beni.

Ejderim derin bir nefes aldı. O nefesini vermeden içinde bağıran kelimeleri ortaya döktüm.

"Ben o prensi istemezdim."

"Beni Natsu'dan ayıracak herkesten nefret ederim."

Ejderim gülümsedi.

"Hem ben anlamıyorum Natsu, bana açıklasana eğer ejder ona yemek getirmiyorsa o prenses nasıl hayatta kalıyor onca süre?!"

"Ve madem onca zaman kulede bir odada kapalı kalmış, yani adamakıllı hareket etmemiş nasıl zayıf kalmış?"

Natsu sırıttı "muhtemelen yemek yiyemediği için"

Hafifçe kıkırdadım.

Şimdiye kadar duyduğum hiç bir masalın değiştiremediği bir gerçek vardı.

'Peri masalları saçmaydı'

****
O günler, o denli uzaktı ki bana..

Artık hayal dahi edemiyordum,

Her şeyin eskisi gibi olması.. en azından bu dünyada olanaksızdı.

Natsu ölmüşken, evime dönebilsem bile onun sıcaklığı eksikse eskiden ev  olan o yere ev diyemem ki...

Bu yüzden kaçmak gibi bir girişimde bulunmadım.

Zaten karanlık ve umutsuzluğa kaçmaktansa, kendi dramımın kanıma bulanmış sayfalarını o prensin yüzüne fırlatmayı yeğlerdim.