Playful Smile

55.Konsensya

Minah's POV 

Nasa condo ako ngayon. Wala 'kong balak bumalik sa bahay. My mom prove me wrong.

Iyak lang ako ng iyak sa kama ko since that day happened. Simula nung nangyari 'yon kagabi. Hindi na'ko makatulog.

Magang maga na 'yung mata ko kakaiyak.

Nakakainis! Siguro nga tama si mom. Mga lalake. Sasaktan ka lang.

Kanina pa ring ng ring 'yung phone ko. Tinatawagan ako ni Red. Ewan ko ba. After what he did. Nawalan na 'ko ng gana kausap siya.

Narinig ko 'yung doorbell through my room.

Baka si Kathy na 'yan. Na-kwento ko na kasi sa kanya 'yung nangyari. He said na pupunta siya dito.

Inayos ko 'yung sarili ko.

Dali dali akong bumabang hagdan.

"Kath--" Napahinto ako ng makita kung sino 'yung nag door bell.

Isasara ko na sana 'yung pinto pero pinigilan niya ito. Hinarang niya 'yung kamay niya.

"Please Demi let's just talk." Naiiyak na sabi niya.

"Ano pa bang kailangan mo?!" I asked irritatedly. Pretending na hindi na 'ko apektado kahit sobrang sakit pa rin.

"Demi..Si R-Ren naaksidente." First time kong makita may tumulong luha sa mata niya.

Nabigla rin ako sa sinabi niya. Bigla nanaman akong nanghina. Bakit ba napakahina mo Minah?!

"Ano nanaman ba 'tong pakulo na 'to?"

"Minah, I'm telling the truth!"

"Pa'no ako maniniwala sa'yo?"

Hinawakan niya 'yung wrist ko "Sumama ka sa'kin." Agad ko namang inalis.

"How can I trust you?"

Pag katapos niyang sirain 'yung tiwala ko. He thinks na mag titiwala pa rin ako? No and never!

"Minah. Please. We need your help." His voice. His voice na lalong dumudurog sa puso ko.

He was like begging on me.

I laugh sarcastically. Pinipigilang tumulo 'yung luha.

"After what you did? Ang kapal naman ng mukha niyo."

"Then I'm sorry--"

"Sorry? Bakit? Mababago ba ng sorry mo 'yung nangyari? Hindi diba? Saksak mo sa bunganga mo 'yang sorry mo."

Pagmamatigas ko kahit deep inside hindi ko na kaya.

Tumulo nanaman 'yung luha sa mata niya. Hinilamos niya 'yung mukha niya sa palad niya at napasabunot sa buhok.

"Maawa ka naman sa kapatid ko."

Bakit ganto? Bakit ganto 'yung nararamdaman ko pag nakikita ko siyang umiiyak parang mas lalo akong nasasaktan.

"Maawa? Naawa ka ba sa'kin nung nasaktan ako dahil sa'yo? Naawa ka ba nung niloko mo? By the way bakit pa nga ba ako nag aaksaya ng oras sa'yo?"

I said. Isasara ko na sana 'yung pinto pero hinarang niya. Mas lalo kong pinipilit na isara pero sobrang lakas niya.

Tuluyan na 'kong napahinto at nanghina nang lumuhod siya sa harap ko. Umiiyak siya.

Tangina! Nasasaktan din ako! Ba't ba ang tanga mo Minah?!
Ang tanga tanga ko. Lalo na't tumulo nanaman 'yung mga luha ko. Right at this moment. Napakahina mo!

"Please. This is the last time na makikita mo 'ko, this is the last time na kakausapin at kukulitin kita, just help my brother then after that... Kami na mismo 'yung lalayo para sa'yo."

He's begging on me. Nakaluhod pa rin siya at umiiyak. I don't know what to do. Nasasaktan ako sa mga sinabi niya.

Hindi ko alam what part, 'yung part ba nalalayo siya? Ugh! Bakit ba sobrang sakit? Ba't ba sobra akong affected?

~*~

Nakasakay na ko sa kotse niya ngayon.

Sobrang tanga ko diba? Sinaktan niya na 'ko, but still I chose to help him. Kahit na binlame ako nung mom niya, I still chose to help them.

"Ano bang nangyari at kinailangan niyo ng tulong ko?" Cold na tanong ko sa kanya habang nakatingin lang ng diretso sa daan.

"Okay naman daw si Ren, hindi pa siya nagigising hanggang ngayon, masyado lang daw maraming nabawas na dugo sa kanya, kaya kailangan siyang salinan ng dugo."

"That's it?" 'Yun lang? Pwede namang siya ha? And hindi naman sure kung ka-blood type ko siya eh.

"Hindi ako pwedeng mag donate dahil low blood ako." Seriously? Ba't hindi halata?

"Talaga?"

"Yes. Kaya minsan nahihilo ako, si Ate naman ka match niya si mom, 'yung blood type kasi ni Ren is 'yung kay dad."

Napatingin ako sa kanya.

"Edi sana 'yung tatay nalang NATIN 'yung nilapitan mo!"

"Hindi ko na siya ma-contact, bigla nalang siyang nawala na parang bula."

I rolled my eyes after I heard that.

"Ano pa nga ba? Boys are always be boys." I whispered.

"Anong sabi mo?"

"A-eh wala, ano ba kasing nangyari ba't siya naaksidente?"

"Hit and run eh. May nakakita na tumatakbo siya 'tas nung tatawid siya hindi niya napansin na may dadaan palang sasakyan. Loko nga 'yung driver eh, hindi man lang siya tinulungan. Tss!"

Natahimik na 'ko when he said that.

Hindi ko alam pero feeling ko nakokonsenya ako. Feeling ko it's all my fault.

"Sorry." Pabulong na sabi ko.

"Don't be. It's my fault not yours."

Bakit ba kahit sungit sungutan na kita ang bait bait mo pa rin? Bakit ba Ugh! Nahihirapan na'ko.

"Tsaka, 'wag ka nang iyak ng iyak, tingnan pumapakit na 'yung mata mo. Namamaga na siya."

Gusto ko nanamang umiiyak sa mga ginagawa at sinasabi niya.

Lalo na't pag naiisip ko na after nito lalayo na siya sa'kin. Nasasaktan ako. Parang hindi ko ata kayang mawala siya.

"'Wag mo nga kong pakelaman." 'Yan nalang 'yung sinabi ko, para hindi niya mahalata.

"By the way, hindi ko alam blood type ko. Pa'no pag 'yung mama ko pala ka blood type ko?"

"Edi may possibility na hindi ikaw 'yung anak ni dad."

Napatingin ako when he said that.
Ibigsabihin umaasa rin siya, umaasa siya na hindi kami mag kapatid. Hindi rin siya sigurado.

Hindi na'ko kumibo after that.

~*~

Katatapos ko lang kuhanan ng dugo. Iche-check daw muna 'yung blood type ko.

Pumasok ako sa room ni Ren.
Nakita kong nakabantay si Tita Raine.

"Tita--" Hindi niya ko pinansin. Tumayo siya at lumabas ng room ni Ren.

Lumapit ako sa kanya at umupo sa upuan sa gilid ng kama niya.

Tumulo nanaman 'yung mga luha ko.

Hinawakan ko 'yung kamay ni Ren.

"I'm sorry." 'Yun lang ang lumabas sa bibig ko.

Nakokonsensya ako. Bakit nakokonsensya ako?