Στα Όρια Της Πραγματικότητας:Χαμένες Αναμνήσεις

Κεφάλαιο 3

Δε ξέρω πόση ώρα ήμουν αναίσθητη..όχι για πολύ λογικά,αφού όλα γύρω μου είναι ίδια. Ακούω ουρλιαχτά,γυρίζω το κεφάλι μου και παρατηρώ μέσα από το ραγισμένο παράθυρο ένα σπίτι να τυλίγεται στις φλόγες...θυμάμαι την Όλγα.Πόσο φοβισμένη θα νιώθει άραγε;
Προσπαθώ να σηκωθώ..με όσες δυνάμεις μου έχουν μείνει, είναι μάταιο. Ένα μεγάλο κομμάτι από τα ντουβάρια έχει βρει στήριγμα πάνω στα πόδια μου.Ξανά προσπαθώ... Βάζω με τα χέρια μου αντίσταση στο πάτωμα, ωθώντας προς τα πάνω με όση ενέργεια μου έχει απομείνει. Τα χέρια μου τρέμουν,νιώθω αδύναμη...με εγκαταλείπουν και ξανά βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής από το πάτωμα...

"Όλγα;" φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ
"Όλγα μη φοβάσαι..όλα θα πάνε καλά." της λέω ελπίζοντας να με ακούει.

Ξαφνικά ακούω το παράθυρο να σπάει.Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του και όλο ξαφνιασμό αντικρίζω ένα νεαρό αγόρι, όχι μεγαλύτερο από 17 χρόνων,με μία ασπρόμαυρη στολή και ένα ασυνήθιστο όπλο. Με εντοπίζει και έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου.

"Πρέπει να βγάλω αυτό το πράγμα από πάνω σου" σκύβει και μου λέει,ενώ τα καταπράσινα μάτια του συναντούν τα δικά μου.

"Καλά είμαι" προσποιούμαι

"Οχι δεν είσαι..αιμοραγείς"

"Τουλάχιστον εγώ θα ζήσω!" δυναμώνω τον τόνο της φωνής μου.

Τα μάτια του γουρλώνουν και τον κοιτάω κατάματα με θυμό.

"Δεν είμαι μόνο εγώ εδώ..υπάρχουν δύο κορίτσια από την άλλη μεριά" λέω και κοιτάω το τείχος που με χώρισε από αυτές..

"Και..και υπάρχει ένα δωδεκάχρονο κορίτσι
σ'αυτό το δωμάτιο...αλλά.." η φωνή μου χάνεται.. Είμαι έτοιμη να λυγίσω αλλά όχι, όχι ακόμα.

"Αλλά την άκουσα να ουρλιάζει και από τότε δε την έχω ξανακούσει!"σύνεχιζω απότομα.

Το αγόρι μπαίνει στο δωμάτιο,δε τον βλέπω πλέον.Περιμένω. Δε ξεκολλάω το βλέμμα μου από το δωμάτιο. Νιώθω τόσο κουρασμένη. Πονάω.Πιάνω τα πλευρά μου,νιώθω κάτι υγρό να ρέει ασταμάτητα και ένα βογκητό πόνου ξεφεύγει από το στόμα μου. Κοιτάω το χέρι μου...Το υγρό είναι κόκκινο,όλα θολώνουν.
Πλεον είμαι κατάκοιτη στο κρύο ξύλινο πάτωμα..έτοιμη να χάσω τις αισθήσεις μου ξανά.. Μα μένω να κοιτάω στην ίδια πόρτα...Και τότε βγαίνουν. Και οι δύο...

Ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου..ένα χαμόγελο ανακούφισης.. Και τότε δε το παλεύω πια,απλά αφήνομαι.