Στα Όρια Της Πραγματικότητας:Χαμένες Αναμνήσεις

Κεφάλαιο 6

Μόνη.

Νόμιζα πως ήμουν εξοικειωμένη με αυτή τη λέξη,αλλά μάλλον έκανα λάθος.

Είμαι μόνη μου.

Σπρώχνω τον Άρη και αρχίζω και τρέχω.Θέλω να φύγω από εδώ.Τρέχω.Θέλω να βρω απαντήσεις και θέλω να τις βρω.Συνεχίζω να τρέχω.Είμαι σε απόλυτη άγνοια.Τρέχω...τρέχω να ξεφύγω.

"Έξοδος" παρατηρώ μια πράσινη ταμπέλα στον τοίχο.

Αποφασίζω να ακολουθήσω το βελάκι προς την διαφυγή μου νομίζοντας πως θα με σώσει.Βλέπω την πόρτα...είμαι τόσο κοντά.Τρέχω όπως δεν εχω ξανατρέξει μονο για να σταματήσω μπροστά της.Την ανοίγω και στέκομαι εκεί...ένα βήμα πριν την υποτιθέμενη σωτηρία μου.

"Ώστε θα εφεύγες χωρίς να πεις αντίο;"ακούγεται η γνώριμη πλεον φωνή του και γυρναω προς το μερος του.

"Υποθέτω πως ναι..αν δεν ήμουν τοσο δειλή και..."

"Δειλή;Σε ξέρω λίγο όμως δε μπορείς να το λες αυτό μετά απο οτι έκανες.."μου απαντά πριν προλάβω καλά καλά να ολοκληρώσω.

"Άρη...δεν ξέρω τι να κάνω,δεν ξερω που να παω.Νιώθω πιο χαμένη απο πότε." λεω ενώ γυρνάω και κοιτάω ξανά εξω απο την πόρτα.

Τον ακούω να πλησιάζει..ένα βήμα..δυο..τρία..τέσσερα...
Βρίσκεται ακριβώς απο πίσω μου.Νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου.

"Ξέρω ένα μέρος για άτομα που αισθάνονται έτσι.Εκεί αν το θες θα εχεις φαγητό,νερό και μια στέγη,θα μπορείς ακόμα να ψάξεις πιο εύκολα για τις φίλες σου,ομως δεν σου εγγυώμαι πως θα είναι εύκολο,για την ακρίβεια θα ειναι πολυ δύσκολο,όμως θα έχεις κάτι για το οποίο θα παλεύεις,θα έχεις ένα σκοπο."απαντάει με ένα τρομερά σοβαρό ύφος.

Τα λόγια του μου προκαλούν ρίγος και ταυτόχρονα μία αναστάτωση.

"Τι είναι αυτό το μέρος;" ένιωσα την ανάγκη να ρωτήσω.

"Δεν μπορώ να σου πω,ούτε μπορώ να σε αναγκάσω να πας.Θα μάθεις μόνο αν αποφασίσεις να έρθεις μαζί μου."

"Μαζί σου;"ρωτάω γεμάτη απορία.

"Ναι,άλλωστε και εγώ εκεί μένω."απανταει με μια άνεση στον τόνο της φωνής του.

Γυρνάω και τον κοιτάω να μου ρίχνει ενα πλατύ χαμόγελο.Πρώτη φορά δε μπορούσα να καταλάβω καθαρά τι σκεφτόταν..συνήθως ήταν ξεκάθαρο.
Η απλώς προσποιούταν πολύ καλά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Θα πάω."λέω αποφασιστικά

Δε θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να ανακαλύψω την αλήθεια πίσω απο τα εκατομμύρια ερωτηματικά που εμφανίστηκαν ξαφνικά στη ζωή μου και ταυτόχρονα να ψάξω για την Αλίκη και τις μικρές.

"Πάμε;" λέει ενώ με κοιτάει με έναν παραξενο τρόπο που δε μπορώ να αποκρυπτογραφήσω.

Χωρίς να απαντήσω γυρνάω στην πόρτα και το κάνω.

Βγαίνω για πρώτη φορά στον εξω κόσμο και νιώθω πως ξεπέρασα επιτέλους τη βολική μου ζώνη.Νιώθω ελεύθερη.Νιώθω το δροσερό αεράκι να γαργαλάει το πρόσωπο μου.Για πρωτη φορά δε περικλείομαι απο τοίχους.

Προχωρούσα δίπλα στον Άρη,καθώς εκείνος οδηγούσε το δρόμο και σε κάποια στιγμή τον παρατηρώ να πατάει ένα κουμπί πανω στη στολη του και να σταματάει απότομα.

"Άρη απο εδώ!Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε."ακούγεται μια γυναικεία φωνή απο πίσω μου.

Γυρνάω απότομα και αντικρίζω μια κοπέλα στην ηλικία μου με την ιδια στολή που φόραγε και ο Άρης.

Ήταν πιο ψηλή από εμένα.Με ανοιχτά καφέ μαλλιά,που έφταναν μέχρι λιγο πιο πανω απ'τη μέση.Τα μάτια της ειχαν αποχρώσεις του καφέ και του μέλι,ενώ η κολλητή στολή αναδείκνυε τη θηλυκή και καλλίγραμμη σιλουετα της.

"Ποιά είναι αυτή;"ρωτάει με απαξίωση η κοπέλα

"Είναι μαζί μου...καινούρια."είπε και εκείνη έγνεψε καταφατικά.Έπειτα με τράβηξε γρήγορα απ'το χέρι και την ακολουθήσαμε σε ένα φορτηγό που δε θύμιζε τίποτα με τα αυτά που γνώριζα ως τώρα.

Τι περίμενα;Βρίσκομαι στον 25ο αιώνα και καλυτερα να το συνειδητοποιησω γρηγορα.

Ήταν μεγάλο και δεν είχε πόρτες και παράθυρα.Μόλις η κοπέλα ακούμπησε τον καρπό της σε ενα σημείο του και κατι πραγματικά περίεργο συνέβη.Ήταν σαν μετατροπέας ύλης και ενα μέρος του φορτηγού έγινε διάφανο. Ανεβήκαμε και οι τρεις πανω και αυτό ξεκίνησε αμέσως να κινείται.

Είχα επίσημα φρικάρει...το παραδέχομαι,αλλά το έπαιζα άνετη...όσο μπορούσα δηλαδή.

"Αμέλεια από εδώ η Ιβόνη,Ιβόνη η Αμέλεια."μας σύστησε ο Άρης.

Αντανακλαστικά εγω άπλωσα το χέρι μου και περίμενα να ανταποδώσει,πράγμα που έκανε...βέβαια ένα λεπτό μετά και ενώ η κατασταση ειχε γίνει ήδη αρκετά άβολη.

Κρατήθηκα να μη γελάσω.

Μου έριξε ενα φευγαλέο βλέμμα και έπειτα κοίταξε αλλού ξεφυσώντας.

Ενδιαφέρον.Τη συμπάθησα ήδη.