Μεγαλώνοντας

13: «Σ' ευχαριστώ, πεπρωμένο μου, σ' ευχαριστώ που βοηθάς τόσο.»

Μου έκανε κάποια φάρσα η μοίρα;

Αν ήταν έτσι, θα πρέπει να διασκέδαζε εξαιρετικά με την αντίδρασή μου. Μου κόπηκε η ανάσα, σταμάτησα να κινούμαι, ούτε τα βλέφαρα δεν ανοιγόκλεινα. Το στόμα μου έχασκε ανοιχτό και έμενα να κοιτάζω τον ωραίο άνδρα απέναντί μου.

Θα ήταν καθηγητής μου; Σοβαρά τώρα;

Σ΄ ευχαριστώ, πεπρωμένο μου, σ' ευχαριστώ που βοηθάς τόσο.

Συνέχιζαν να εισέρχονται στην αίθουσα όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κουβεντιάζοντας φυσικά. Κάποιοι μάλιστα κρατούσαν βιβλία πιεσμένα πάνω τους. Ο Έβαν με κοιτούσε και χαμογελούσε μοχθηρά.

Να τα 'χε κάνει πλακάκια με τη μοίρα;

Όταν επιτέλους απέστρεψε το βλέμμα, ξαναβρήκα την ανάσα μου. Έκλεισα το στόμα και έτριψα τα χέρια μου νευρικά. Η τάξη είχε γεμίσει μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά δε με ενδιέφερε. Δεν μπορούσα να τραβήξω τα μάτια μου από τον γοητευτικό δάσκαλο πίσω από την έδρα. Τι έκανε εδώ τέλος πάντων; Δεν είχε αναφέρει κάτι ποτέ για μαθήματα, και μάλιστα έξω από την πόλη μου. Είχε βρει καινούρια δουλειά; Κάτι τέτοιο πρέπει να ήταν.

Έσκυψε στην έδρα του και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά. Και τότε ξεκίνησε το μάθημα. Το επίσημο ντύσιμο του πήγαινε. Γυρνούσε τριγύρω και έδειχνε τρομερά άνετος και σίγουρος για τον εαυτό του. Παρακολουθούσα την κάθε του κίνηση· τον τρόπο που φαίνονταν οι μύες του όταν έγραφε στον πίνακα, το πώς δάγκωνε το κάτω χείλος του κάθε φορά που προσπαθούσε να διατυπώσει σωστά κάποια πρόταση. Πού και πού έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στα τατουάζ του. Έδειχνε μεγαλύτερος, σοφότερος, μα διατηρούσε την αύρα μυστηρίου που τον διακατείχε πάντα. Ήταν πρωτοφανές το πάθος στα μάτια του, πόσο στ' αλήθεια του άρεσε να μιλά για την τέχνη του λόγου. Δεν μου έριχνε ούτε βλέμμα και ήμουν κατά κάποιο τρόπο ευγνώμων γι' αυτό. Αν εκείνα τα ερεβώδη μάτια με κοιτούσαν, θα έχανα την ανάσα μου πάλι.

Κάποιος αναστέναξε πίσω μου. Ήταν μια κοπέλα, μάλλον συνομήλική μου, που τον κοιτούσε με ονειροπόλο ύφος.

Καταπώς φαίνεται, δεν ήμουν η μόνη που γλυκοκοίταζε τον καθηγητή μας.

Ένα κύμα ζήλιας με διαπέρασε. Και χειροτέρεψε, μόλις έριξα μια ματιά γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν τουλάχιστον τέσσερα ακόμη κορίτσια που ξεροστάλιαζαν κοιτάζοντας τον δικό μου φίλο, ή έστω τον δικό μου πρώην. Μολαταύτα, καθησύχασα τους δαίμονές μου, γιατί δε μπορούσα να τις κατηγορήσω. Ο Έβαν ήταν πολύ ωραίος. Ποια ήμουν λοιπόν εγώ που θα καταδίκαζα τον γυναικείο πληθυσμό που ξερογλειφόταν για αυτόν τον άνδρα που στεκόταν μπροστά μας; Για να μην αναφέρω ότι, πέρα των κοσμητικών επιθέτων που του αναλογούσαν, ήταν και καθηγητής μας, πράγμα που ήταν απαγορευτικό, μα έλκυε όλες αυτές τις κοπέλες.