Het was moeilijk om de goede woorden te vinden. Toch wist ze wel wat ze wilde opschrijven. Ze wilde schrijven over wat Batok haar had aangedaan, al die keren, ondertussen zeven jaar geleden voor de laatste keer... Ze wilde schrijven over hoe ze ermee omgegaan was, over dat je soms dingen zo graag wil vergeten maar het gewoon niet kan. Ze wilde schrijven om eindelijk open en eerlijk te kunnen zijn naar de wereld.
Die nacht als de sterren zichtbaar zijn en de maan zo helder schijnt dat je je eigen schaduw kan zien spreken Dorothea en Nike af. "Dit is het dan." begint Dorothea. "Ja, ik denk het. Ik kan eigenlijk niet geloven dat het eindelijk zover is." antwoordt Nike. "Ik weet het. Morgen is de grote dag. Vele zullen verloren gaan." Dorothea begint tranen in haar ogen te krijgen zodra ze dit zegt. "Je bent bijzonder. Alles wat we samen hebben meegemaakt. Je stond altijd voor me klaar en was er zelfs voor me als ik het niet doorhad. We hebben samen zoveel mooie herinneringen gemaakt. Jij bent echt mijn beste vriendin, vergeet dat niet. " troost Nike haar. "En jij de mijne." zegt Dorothea. "Maar Nike, er is nog wel iets dat ik je moet vertellen. Niemand mag het weten, maar ik vertrouw je goed genoeg en ik wil het graag bij je kwijt. Weet je nog die avond dat je vroeg of ik wel eens tegen je gelogen had?" "Ja, dat was toen we nog in Dion woonden, ongeveer een jaar geleden" antwoordt Nike. "Precies" Dorothea's stem wordt zachter. "De reden dat ik tegen je gelogen heb is dat..."
Ze zuchtte diep. Haar hand trilde. Het was moeilijk om dit te doen, maar toch probeerde ze verder te schrijven.
JE LEEST
Istoría (prequel van Vivlío)
Storie breviVoor godsdienst moet ik dit jaar weer een verhaal/sprookje schrijven. Ik weet nog niet wat de opdracht precies is, maar ik heb besloten om een prequel te schrijven op Vivlío. Vivlío beschrijft mijn leven meer dan de meesten waarschijnlijk zullen den...
