Istoría (prequel van Vivlío)

{Proloog}

In het nieuwe huis voelde ze zich steeds meer op haar gemak. Alles went met de tijd zeggen ze. Alles heelt met de tijd zeggen ze. Je wonden, al waren ze nog zo diep, genezen en ze worden littekens. Dat is wat ze zeggen. Zulke dingen zeggen ze altijd. Ze willen je goed laten voelen, op je gemak, blij. Zodat jij, als het erop aankomt, hen ook goed laat voelen. Of omdat ze eigenlijk niet zo goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Wat kan je nou eigenlijk met iemand die een hopeloos wrak is? Ze zeggen er voor je te zijn, wanneer je hen ook nodig hebt. Altijd.

Maar wat nou als dit alles een leugen is? Wat nou als je niet gewend raakt? Wat nou als je wonden geen littekens worden? Het kan zo zijn dat je wonden stoppen met bloeden, dat er een korst op komt en dat het genezende is. Maar wat nou als er iets met je aan de hand is? Als er iets is gebeurd waardoor je niet meer genezen kan? Dan heb je ze het aller hardst nodig...

Ze pakte het boek uit de kist er weer bij. Maar deze keer viel er een bladzijde uit. "Schrijf verder" waren de enige twee woorden die erop geschreven stonden. Dus ze pakte een pen, sloeg het boek open en begon met schrijven.