Sarah en Adam

Hoofdstuk 36

Ik deed de huisdeur open en liep met mijn koffer binnen. Mijn moeder liep de trap af en keek me geschrokken aan. 'Sarah?', vroeg ze verbaasd en keek naar mijn koffer. Ik vloog haar om de hals en begon heel hard te snikken. 'Rustig maar', zei ze en troostte me. 'Kom', zei ze en nam me mee naar de woonkamer. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ze bezorgd. Ik haalde mijn neus op. 'De uitslagen van de test zijn uitgekomen. Adam en ik kunnen geen kinderen van elkaar krijgen. Adam en ik moeten scheiden', zei ik snikkend. Mijn moeder nam me in haar armen. 'Rustig maar benti', zei ze en troostte me. De deurbel ging. Mijn moeder stond op en keek door het oogje heen. 'Dat is Adam', fluisterde ze. Ik stond op, pakte mijn koffer en liep ermee naar boven. Ik ging op mijn bed zitten en legde de koffer naast me neer. Na een tijdje kwam mijn moeder binnen. 'Adam wil met je praten', zei ze. Ik schudde mijn hoofd. Ze knikte bezorgd en liep weer naar buiten. Na een tijdje werd de deur opengemaakt en Adam kwam binnen, achtervolgd door mijn moeder. 'Van waar haal jij het recht vandaan om zomaar hier binnen te stormen', riep mijn moeder boos. 'Maakt niet uit mama, wil je ons alleen laten', zei ik zacht. Mijn moeder knikte en deed de deur dicht. Adam ging naast me zitten. 'Sarah alsjeblieft, ik kan niet zonder je leven', zei hij. De pijn was uit zijn ogen te lezen. Dezelfde ogen waar ik altijd van droomde, alleen vandaag zagen ze er anders uit. Vandaag zaten ze vol met pijn en verdriet, ik herkende ze niet meer. 'Geloof me Adam, ik kan ook niet zonder jou leven. Maar soms is afstand beter. Ik wil niet dat je oud wordt en op een dag jezelf ziet zonder kinderen, ik zal me schuldig voelen', zei ik. 'Sarah ik wil geen kinderen, ik wil jou', zei hij. 'Dat denk je nu, als je niet gaat trouwen ga je later spijt krijgen', zei ik. Hij bleef me aanstaren. 'Is dit het laatste wat je te zeggen hebt?', vroeg hij. Ik knikte zachtjes. Het liefst zou ik nu huilen en hem niet laten gaan, maar dat kan niet. 'Ga dan terug naar huis, het is jouw huis', zei hij en stond op. Hij deed de deur open en draaide zich om. Ik zag dat zijn ogen waren gevuld met tranen. Ik keek de andere kant op en hij deed de deur dicht. Ik begon heel hard op mijn bed te slaan. 'Waarom!', schreeuwde ik en huilde het uit. 'Laat me niet alleen Adam!', snikte ik. Mijn moeder kwam geschrokken binnen. Ze hield me vast en knuffelde me stevig. 

---

Langzaam opende ik mijn ogen. Mijn oom zat naast me en zat met zijn hand in mijn haren. 'Sarah', fluisterde ik. 'Hmmm...', mompelde ik en ging recht zitten. 'Gaat het met je?', vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Mijn hoofd doet pijn', zei ik zachtjes. Zelfs dat kwam er met moeite uit. Hij stond op en liep naar buiten. Hij kwam weer terug met paracetamol. Ik nam die in en dook weer onder mijn dekens. 'Wil je niet praten?', vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Is goed lieverd', zei hij en drukte een kus op mijn voorhoofd. Hij liep naar buiten en deed de deur dicht. Ik sloot mijn ogen en dacht aan alles. Ik ben alles kwijtgeraakt. Ik heb geen Adam, geen kind, niets. Mijn leven is niets meer waard zonder Adam, net als Younes. Younes pleegde zelfmoord omdat hij niemand had om voor te leven. Ik heb geen Adam meer om voor te leven.