Lost in KPOP

제 6 장

     "Hindi mo ba sasagutin yan?" Iritadong tanong sa akin ni Jela habang parehas kaming nakatingin sa cellphone ko na kanina pa ring ng ring. Umiling ako sa kaniya. "Spam calls lang yan. Mga mahilig mangtrip. Last time na sinagot ko ang call, isang Indian na paulit-ulit sinasabi na may unpaid services daw ako sa company nila ang nakausap ko. Mga pakers. Unpaid services, my ass. Who would even use those terms? They should be smart enough if they want to trick people into giving them their money." bored kong pagkakasabi. 

     "Bakit 'di mo i-end ang call? O kaya i-block mo yung number para 'di na ulit tumawag sayo?" tanong niya ulit sa akin. Nakahiga siya ngayon sa kama ko habang may face mask na nakalagay sa mukha niya. Masyado na talagang naging adik ang loka. Kailangan niya na daw mag-start alagaan ang balat niya. Kailangan smooth daw ang skin para sa second audition niya and ma-fall daw ang mga judge sa kaniya. Tsk. And yup, may second audition. Doon naman daw ay hindi talents ang titingnan kundi yung visual image daw nila and determination. I call it bullshit.

     "Para mapagod sila kakatawag sa isang taong kailanma'y hindi sila sasagutin." 

     Inikutan na lang ako ng mata ni Jela. Kaya kami nagtagal bilang magkaibigan kasi she knows where to stop when talking to me. I'm weird but I'm proud of being one. Embrace the weirdness inside of you! 

     But to tell you the truth, hindi Indian ang pilit na tumatawag sa akin... they're KOREANS! I don't know how the hell they learned my number pero bahala sila sa buhay nila! I'm not going to answer to any of their calls! They should learn when to stop forcing people who do not want to be part of their fake world!

     Pero may isa pang rason kung bakit hinayaan ko lang na tumawag sila sa akin ng tumawag. Actually, I have this evil plan. Well, actually it's not all that an evil. It is all but a selfish plan in order for me to accomplish my goal! Pinaplano ko na maging trainee for those korean shits para mas mapabilis ang release ng magazine ng school namin. Yun lang naman talaga ang gusto ko eh. Passion ko ang pagsusulat. Mahalaga para sa akin na marecognize ng mga tao kung gaano kaganda ang pagsusulat. Through writing I can express all the emotions cope up inside of me. I hope people one day realize that. And I would do anything para lang mangyari yun. 

     I don't know how the hell do I tell Jela about this silly thing I'm planning pero I can assure you that I will tell her about this. One day. I hope she understands me once I tell her.