Uzun zaman sonra beni görmek için zaman ayırmana çok sevindim. Hayatının nasıl olduğunu, ailenin neler yaptığını anlattın bana. Bu çok iyi oldu. Onları uzun zamandır görmemiştim.
İyisin ama her zamankinden daha da meşgulsün. Kısa konuşmalarla geçiştirip gardını alıyorsun ve nedenini biliyorum. Çünkü beni en son görüşün iki yıl geçmesine rağmen aklının gerisinde gömülü.
Bana güller vermiştin. Ve ben onları solmaya bıraktım. Şimdi ise gururumu bir kenara bırakarak karşına dikiliyorum. O gün için üzgünüm.
Senden vazgeçerken özgür olacağımı düşünmüştüm. Ama özgürlük seni özlemekten başka bir şey değilmiş.
Sen yokken düşündüm de keşke birbirimize sahip olmanın değerini bilseydik. Elimde olsa o güne geri döner ve sana kendimi affettirirdim. Uyumadığım son günlerde ayakta kalarak seni bıraktığım günü tekrar tekrar hatırlıyorum.
Doğum günüm geçtiğinde ve sen aramadığında ne kadar üzüldüğümü hatırlıyorum. Geçirdiğimiz yazlarda ki o güzel günleri... Her arabayla bir yere gidişimizde yolcu koltuğun da gülüşünü izlerdim. Sonra o korkulu günler aklıma geldi. Korku aklıma usulca sokulduğunda sana tüm aşkımı verdim. Ve senin bana verdiğin tek şey soğuk bir elvedaydı.
İşte bu benim. Tüm yaşadıklarımızı unutup karşına dikiliyorum.
Bal rengi gözlerini ve gülüşünü özlüyorum. Bana karşı o kadar iyi o kadar dürüsttün ki.
Belki bu arzu dolu bir düşünce, büyük ihtimal akılsızca bir hayal ediş, eğer tekrar aşık olsaydık yemin ederim ki kendimi sana affettirirdim.
Beni terk ettiğin zamana gider ve her şeyi değiştirirdim ama yapamıyorum.
Belki beni bulursun diye seni beklerken her gün öldüm ben. Merak etme bütün her şeye rağmen hala seni seviyorum.
Belki tekrar birlikte olabilirdik eğer sen hayatını bitirmeseydin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
