Proberen hem te vergeten

37.

P.o.v Dina.

We zijn een paar weken verder. Ik mag weg uit het ziekenhuis. Ik heb al weken lang niks van Yassine gehoord. Hij heeft me geen 1x bezocht.

Ilias heeft me naar huis gebracht, in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag heb ik hem beter leren kennen. Echt een aardige jongen.

Thuis pak ik mijn sleutels uit mijn zak en open de deur. Ik dacht dat mijn leven niet slechter kon gaan maar dit, dit is letterlijk het ergste wat ik heb gezien in mijn leven. Yassine ligt daar op de grond, waarschijnlijk dood. Waarom is mijn leven zo een hel? Waarom? Waarom?

Ik val op mijn knieën en krijs het uit. Tranen rollen over mijn wangen. Wie doet mij dit aan? Wat heb ik fout gedaan? Is dit wat de mensen mij gunnen, verdriet. Ik heb niet eens tijd gehad om de deur dicht te doen dus alle buren komen kijken. De buurvrouw heeft de ambulance gebeld.

Ik blijf thuis en ga niet mee met de ambulance. Ik heb nu echt niemand meer, behalve Faid en Ilias. Wie heeft Yassine bij me weggehaald? Mijn wereld stort in. Ik gooi het hele huis over hoop en huil al mijn verdriet uit. Het hele huis is kapot, zelfs de glazen.

Na een tijdje hoor ik geklop op de deur. Ik kijk door het gaatje en zie Ilias, dus ik open de deur. "Hey, ik zag euhm, Yassine in het ziekenhuis dus ik kom even kijken hoe het met jou gaat."
"Kom binnen."
Ik veeg mijn tranen af en val tegen de muur aan op de grond en barst weer in tranen uit. Dit alles is me gewoon te veel. Baby dood, Yassine dood. Ik haat het, mijn leven. Ilias komt naast me zitten en troost me zover hij kan. Ik lig in zijn armen en huil alsof ik een klein kind ben die net gevallen is. Minuten gaan voorbij. Het enigste wat ik nu wil is samen bij Ilias zijn.