Proberen hem te vergeten

2} 64

Dina p.o.v

Ik klop aan op de deur, Yassine zijn deur. Paar seconden later word er open gedaan door Achraf. "Heey Dina, lang niet meer gezien." Hij trekt me in een knuffel. "Je ruikt lekker." Fluistert hij in mijn oor. Ik duw hem weg en loop naar binnen.

"Yassine we moeten praten." Sabri en Achraf kijken verward. Hij neemt snel nog een pof van zijn sisha en staat dan op.

"Wat is er kleine?"

Ik zwijg. Ik ga het hem vertellen.

Vertellen dat ik nog van hem hou.

Ik loop een groot risico, dalijk doet hij me weer pijn, of raak ik hem weer kwijt. Bij deze gedachtes beginnen mijn ogen te tranen. Dina niet nu, niet op dit moment. Het lukt me om mijn tranen binnen te houden.

"Ik hou van je, ik hou nog steeds van je." Zeg ik met een brok in mijn keel. Hij pakt allebei mijn handen.

"Ik heb altijd van je gehouden kleine."

"Dat is niet waar."

"Wel."

"Waarom zou ik dat geloven?"

"Omdat het waar is. Ik hou van je. Ik wil jou als me meisje. Niemand anders."

Hij heeft mijn handen nog steeds vast we kijken elkaar in de ogen aan.

Er word aangeklopt. "Achraf, doe even open!" Schreeuwt Yassine. Toen werd ons moment verpest.

"Dina, ik wil jou als me meisje. Elke avond droom ik over jou, over ons, met Marouane."

"Ik wil jou terug in me leven, maar hoe weet ik dat je me niet weer pijn gaat doen, of me in de steek laat."

"Ik beloof het."

Hij zoent me, en ik ga erin mee. Hij heeft mijn handen nog steeds vast.

Ik kijk naar de grond. Hij doet zijn hand onder mijn kin en veegt een plukje haar voor me gezicht weg. "Je bent mooi Dina, heel mooi."

"Yassine."

"Ja."

"Ik geloof je niet. Ik geloof niet dat je van me houdt."

"Ik begrijp het heel goed, maar je moet me geloven. Alles wat ik jou heb aangedaan, deed ik niet uit mezelf."

Ik kijk hem verward aan.

"I-i-k ben soort van gedwongen om jou pijn te doen."

Even is het stil.

"Ik h-h-eb spijt Dina, ik heb voor het eerst in mn leven spijt."

"Waarom Yassine? Waarom?"

Het huilen is begonnen.

"Spijt voor wat ik je heb aangedaan. Ik heb je zien lijden, alles kwam door mij."

"Wie dwong jou hiertoe?"

"Mounir."

Mounir, mijn eigen broer is verantwoordelijk voor dit.

"Mounir?"

"Ja, Mounir."

"Hij, hij dwong me het contact tussen ons te verbreken na jou bevalling. Ik wou dat niet. "

"Maar toch ben je weggegaan uit Marokko."

"Hij heeft mij en Marouane meegenomen."

Ik begin te huilen, te huilen als een klein kind. Hij trekt me in een knuffel en houdt me stevig vast. Het voelt veilig.