Proberen hem te vergeten

56.

P.o.v Dina.

We zijn dr, ons huis. Nou eigenlijk Yassine zijn huis, maar idc. Yassine is alles aan het uitpakken en ik, ik zit buiten een beetje tegen Marouane te praten.

"Zal papa ons achterlaten?"
"Of zal hij jou meenemen en mij achterlaten hier?"
"Mij laten verdrinken of zo iets."

Ik ben erg angstig sinds dat we vertrokken waren en denk aan de negatieve dingen. Daar heb ik wellis vaker last van. Uiteindelijk was toen bijna alles niet zo gegaan hoe ik dacht dat het zou gaan.

"Word nooit zoals papa vroeger was." Ik lach in mezelf.
"En ga goed met meisjes om."
"Maar dat doe je wel."

Ik leg hem in zijn bedje en sluit mezelf op in de badkamer. Ik laat het bad vollopen en gooi al mijn kleren uit. Rustig stap ik in het bad. "Auw, dit doet pijn!" Ohja tuurlijk ben net een paar dagen geleden bevallen. Mijn ogen laat ik dicht vallen en ik val in een diepe slaap.

Ik open mijn ogen, mijn handen zijn helemaal verrimpeld en ik voel me zwak. Ik stap het bad uit en doe een handdoek om me heen. Ik neem snel wat medicijnen in. Ja als ik me slecht voel neem ik medicijnen om me beter te voelen. Ik besef nu eigenlijk dat ik hier het slechte mens ben en niet Yassine. Ik heb tenslotte iedereen in de steek gelaten, Salma, mijn ouders, Mounir, Faid, Achraf. Ik ben een slecht mens.

Ik heb geen kracht om kleren aan te trekken dus ik plof met de handdoek om me heen op het bed neer. Ik huil mezelf in slaap.

Ik word wakker en kijk om, Yassine ligt naast me. Hij heeft me nog steeds niet achtergelaten. Stop Dina. Hij gaat dat niet doen. Marouane slaapt ook. Ik heb ineens kleren aan, like wtf, hoe dan? Ik stap rustig uit bed en doe zo zacht mogelijk. Mijn telefoon gaat af.

Salma; heey schat, waar ben je? Je bent niet thuis?

Zie je, ik ben een slecht mens. Mijn telefoon valt. Kapot. "Shit." Ach boeie toch niet nodig. Ik pak een fles Hugo uit de koelkast en begin het te drinken, gewoon uit de fles. Na een tijdje is de fles leeg. Ik voel me niet goed.