Proberen hem te vergeten

54.

Willen jullie mijn bæ @s_meliss even volgen xx

P.o.v Dina.

Ik mag eindelijk naar huis, ik heb mijn mooie, kleine Marouane. Yassine is inmiddels ook al weer een tijdje bijgekomen en helpt me een handje.

Dit gevoel is raar. Er is net een nieuw leven uit mij gekomen. Best weird he?

We stappen in de auto, Achraf heeft ons opgehaald. Yassine zit voorin en ik achterin met Marouane.

Yassine en achraf; "JE MOET ME NIET SCHREEUWEN, MI NO LOB DEM!!"

"Jongens kan het iets zachter." Zeg ik met een lach. Het liefst wil ik nu gek doen en mee zingen maar ik mag mezelf niet te druk maken pfffff.

We zijn bij mij thuis aangekomen, Yassine helpt me met uitstappen. Ik heb veel pijn op dit moment. Maar daar moet ik me over heen zetten. Want dit, dit is echt heel erg bijzonder.

"Dina, heb jij de sleutels??"
'Euhm nee die had jij?'
"Nee jij."
'Yassine, ik ben net bevallen van een kind. En ik heb die sleutel niet, kan je me even met rust laten, dankjewel.'

Dit is echt typisch Yassine, altijd dingen kwijt op de verkeerde momenten.

"Ik bel wel aan, misschien is Mounir thuis."

Oh ja tuurlijk Mounir, dat er ook nog bij. Het kan niet beter op dit moment.

Ik sta met de maxicosi in mn hand, ik ben zo bang dat Mounir me gaat slaan.

De deur gaat langzaam open. Het is donker, ik zie niet wie er staat. Het licht word aangedaan. Daar staat ze. Mijn moeder. Met tranen in dr ogen, waarschijnlijk van teleurstelling. Ik geef Marouane aan Yassine en knuffel mijn moeder.

Ze loopt hoofdschuddend weg.

"Lekker dan, dit ook nog. Hoe moet ik dit nou uitleggen?"

Yassine zwijgt.

"Hallo aandacht Yassine."

"Dina ik weet het niet, echt niet, ik ben net zo geschrokken als jou. Alles wat er in deze korte tijd gebeurt is, het word me allemaal teveel. Ik wil naar Marokko, met jou en Marouane."

Het liefst wil ik nu zeggen; ja we gaan. Maar dat kan niet. Ik weet niet hoe ik moet zorgen voor Marouane. En we hebben niet genoeg geld voor vliegtuigtickets en mijn ouders gaan dat nooit geven.

"Nou? En jij dien?"

"Ik wil wel, maar hoe?"

"Kom mee naar huis. Ons huis. Pak eerst je autosleutels."

Ik grijp snel mijn sleutels en sluit de deur. Op dit moment mogen mijn ouders echt even wachten. Hoeveel ik ook van ze hou.

Ik ga achterin zitten met Marouane en Yassine rijd.

"Morgen ochtend gaan we, ja?"

"Ja, ik wil best wel gaan morgen maar moeten we niet eerst kleren en andere spulletjes halen voor Marouane."

"Dat halen we daar wel, maar als we thuis zijn. Doe jij lekker rustig je spullen inpakken. Dan leg ik Marouane op bed en doe ik de rest inpakken."

We komen thuis aan, Yassine opent de deur. Ik gooi mijn jas neer op de grond en gooi mijn slippers uit en plof op de bank neer.

Marouane word wakker en begint te huilen. Ja tuurlijk dat ook nog. Als dit zo doorgaat word ik echt gek. Ik pak hem op en geef hem een fles.

"YASSIINNEEEE!! Code rood!!!!"

Hij komt aangerend. "Wat is code rood nou weer?" Zegt ie hijgend.

"Hij heeft gepoept. Het is jou beurt. Hahahahah."

"Maar, ik kan dat niet?"

"Dan probeer je het maar."

Zo daar is hij wel even zoet mee. Nu kan ik rustig mijn kleren inpakken. Ik heb ook nog kleren liggen in Marokko maar ik wil toch wat meenemen.

Ik denk dat Yassine een goede vader gaat worden. Hij doet zijn best, zit niet in de drugs of in de andere handeltjes

Ik ben klaar met klaar met inpakken en ga naar bed. De babyfoon licht naast me op het nachtkastje. Yassine is nog even bezig met de laatste dingen inladen in de auto en dan komt hij ook naar bed.

Eindelijk een nieuw deel x