Proberen hem te vergeten

41.

Ik kon het niet laten of deze niet te plaatsenxx

P.o.v Dina

Ik word slaperig wakker, pak gelijk mijn helemaal kapotte telefoon en ga op insta. Na een tijdje word ik gebeld, weer door Yassine zijn nummer.
"Dina help!"
Hij hing op. Het was overduidelijk zijn stem. Hij is helemaal niet dood. Waarom zeggen mensen dat, zelfs Nora. Ik ben echt in de war geraakt. Ik moet erachter komen waar hij is, ik wil hem terug.

Snel spring ik uit bed, ik ga hem nog niet zoeken, dat ga ik samen doen met Ilias. Ik ben een keer verstandig bezig. Ik ren naar de douche, neem een snelle douche en kleed me aan. Rayan wou vandaag 'praten.' Geen zin in maar ik ga wel. Ik moet zorgen dat ik er zooo goed uitzie dat hij gaat beseffen wat hij kwijt is. Ik draag een zwarte broek, een basic truitje, een bomberjack en een paar witte sneakers. Ik draag ook een adidas pet en mijn haar heb ik gestyld.

Ik loop het park in waar we hebben afgesproken, ik zie hem al staan. Hoe moet ik hem nu groeten, vrolijk 'hoi' zeggen? Tegen een jongen die mijn hart heeft gebroken.

"Hoi Dina."
"Hoi Rayan."
"Sorry voor, voor ja, dat ene."

Het liefst wil ik nu gewoon weglopen, terug naar huis, Yassine gaan zoeken en trouwen. Dat gaat helaas niet. Na een tijdje gepraat te hebben ben ik er wel een beetje klaar mee.

"Praat nooit meer tegen me."

Hij zweeg even.

"Waarom lijkt dit op een afscheid?" Vroeg hij me.

Ik naam een hap lucht en met een brok in mijn keel fluisterde ik zacht dat dit ook een afscheid was. Ik zag dat zijn hart brak, waarom eigenlijk, het is dan wel uit met hem en Salma maar niet verwacht dat hij nog iets voor me zou voelen.

Hij keek verloren. Duizend dingen dwalen rond in zijn hoofd maar hij weet niet wat te zeggen.

"Weetje het zeker?" Fluisterde hij.

Ik knik.

Ik draai me om en begin weg te lopen. Ik kijk om en zie hem nog staan opdezelfde plek waar we net stonden, met zijn handen in zijn haren, niet wetend dat als ik dit park uitloop ik nooit meer tegen hem ga praten.

Met tranen die langs mijn wangen stromen begin ik mezelf af te sluiten voor de buitenwereld. Ik bouw een muur om me heen. Ik ben er klaar mee dat pijn mijn leven kapot maakt. Hoe ver ik ook ben, hoe ver ik ook kom. Het zal nooit makkelijk zijn om dingen te vergeten. De dingen die ik ervaren heb zijn de dingen die me gemaakt hebben tot de persoon wie ik nu ben.

Het zijn soms de keuzes die ik heb in mn leven die moeilijk te beslissen zijn. Keuzes waarvan je wist dat het fout was maar het toch besloot te doen. Je slaat jezelf omdat je beter had moeten weten.

Ik laat geen een jongen meer mijn keven binnen. Ik wil gelukkig zijn met Yassine en niet met andere.