Με Το Σύμπαν Απέναντι Τους....

Part22συνεχεια

Είναι η σειρά μου τώρα...

Αλ- εγώ δεν γνώρισα ποτέ τους πραγματικούς μου γονείς! Ήμουν αυτό που λέμε " το παιδί της μιας νύχτας!" ένα one night stand και τίποτα παραπάνω... Η μάνα μου ήταν πρεζάκι και πήγαινε με τον κάθε ένα για να πάρει την δόση της.. Οι γονείς τις ζούσαν σε άλλη πόλη και δεν γνώριζαν τίποτα! Ένα βράδυ έμεινε έγκυος σε εμένα! Με γέννησε και με παράτησε στους παππούδες μου! Μετά από κάτιερες είπαν ότι την βρήκαν νεκρή σε μια παρατημένη οικοδομή με την σύριγγα στην φλέβα!

Τότε κοίταξα την κρίστη... Δάκρυζε! Και αυτή και οι υπόλοιποι... Και για όσα πέρασαν εκείνοι.. Και για τους άλλους...

Πλέον ήταν η σειρά της κρίστης... Επικρατούσε μια ανεξήγητη σιωπή... Μέχρι που άρχισε να μιλάει...

Κρ- στα 15 έμαθα να οδηγώ. Το τότε αγόρι μου είχε μηχανή GSXR.. Εκείνος μου είχε μάθει βασικά. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας και η πρώτη μου ολοκληρωμένη και κανονική σχέση. Ήμασταν μαζί δύο μήνες περίπου. Με χώρισε γιατί εμένε στα Γιάννενα επειδή σπούδαζε εκεί ζαχαροπλαστική... Δεν ήθελε να στεναχωριέμαι έλεγε που δεν τον είχα εδώ συνέχεια... Συνεχίστηκε όμως η όλη φάση με εμάς για άλλους δύο μήνες! Εγώ τον ήθελα όσο τίποτα άλλο... Εκείνος ή με είχε καταλάβει και με λυποτανε... Η απλά πέρναγε την ώρα του. Μια μέρα του είπα να πάμε βόλτα με την μηχανή... Εκείνος θα οδηγούσε. Είχαμε μόνο ένα κράνος... Το δικό του και μου το έδωσε... Μπορεί να μην με έβλεπε όπως πρώτα αλλά τον ένοιαζε για εμένα. Το ήξερα. Μου Το έλεγε.. Καίμε πρόσεχε. Δεν ήθελε να χτυπήσω ούτε να πάθω τίποτα... Ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί. Ο δρόμος γλυστραγε γιατί είχε βρεξει. Πέσαμε!
Εκείνος έπεσε σε κώμα! Εγώ ήμουν κάθε μέρα δίπλα του! Για οκτώ μήνες! Κάθε μέρα εκεί! Οι γιατροί δεν είχαν καμία ελπίδα για αυτόν πλέον. Το μόνο που τον κρατούσε στην ζωή ήταν τα μηχανήματα που τροφοδοτουνταν από το ρεύμα που τους έδινε ένα απλό καλώδιο μπριζας... Το οποίο έβγαλαν! Τότε ήταν 05/01/17 ήμουν 16 χρονών πλέον! Σαν πριν ένα χρόνο από όταν πέθανε ακριβώς μου είχε δώσει το πρώτο φιλί... Δηλαδή στις 05/01/16! Ήμασταν μόνοι μας βράδυ σε ένα πάλιο εγκαταλελειμμένο σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες! Ήταν όλη μου η ζωή!
Όταν οι γιατροί έβγαλαν την πρίζα δεν το άντεξα. Εγώ δεν είχα πάθει τίποτα και αυτός εξαιτίας μου... Είναι νεκρός! Επειδή μου έδωσε εκείνος το κράνος ... Μακάρι να μην το είχα πάρει ποτέ... Μακάρι να πέθαινα εγώ στην θέση του! Άγγελο τον λέγανε! Από τότε δεν ήθελα κανένα δίπλα μου... Μόνο αυτόν... Κανείς δεν είναι σαν και αυτόν!! Κανείς!! Ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί και εξαιτίας μου χάθηκε!
Ήθελα να πάω να τον βρω.. Αλλά οι κοπέλες ήταν μονίμως δίπλα μου. Δεν με άφηναν να κάνω καμιά βλακεία.. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ήταν να είμαι μαζί του.... Θα ένιωθα ολόκληρη... Για αυτό το λόγο ερωτεύτηκα τις μηχανές. Γιατί ήταν ο δικός του έρωτας! Όταν ανεβαίνω πάνω και τρέχω μόνη μου... Τον νιώθω να είναι δίπλα με την δικιά του μηχανή.. Να με προσέχει.... Να νοιάζεται... Όπως παλιά που τον είχα δίπλα Μου!

αυτο ήταν.. έκλαιγε με λυγμούς και είχε πέσει κάτω στην άμμο.. να παρακαλάει να μην είχε ζητήσει ποτέ εκείνη την βόλτα!

Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο κάπου . Αν και αυτό το κάπου ποτέ δεν θα το διαβάσει... Ζει...ευτυχως... Αλλά δεν ξέρει καν για αυτήν την εφαρμογή.

Όλα τα καλά έχουν ημερομηνία λήξης! 😢Για αυτό κοιτάξτε να περνάτε καλά την κάθε στιγμή... 😦 Και πάντα μετά από κάτι καλό.. Έρχεται κάτι καλύτερο!! 🐒😢

Ποτέ δεν υπάρχει κακό τέλος... Αν είναι κακό... Να ξέρετε... Δεν ειναι τέλος!! 😳

Ada_kts5 😞
Σκέψεις και συναισθήματα γραμμένα σε ένα κεφάλαιο 😢
Περιμένω γνώμες σας 😶😶