Heart of Enemy

Chapter 5 - A Thousand Years

Dedicated ko po ito kay "LadyAzenette" dahil sa pagfollow back nya sa akin thru her other account "Echu"... Salamat po..

Isa ang mga stories nya ang sinusubaybayan ko.

Short update lang po ito, pero binilisan ko na ang takbo ng story.

Enjoy reading guys!!!

Nathan POV

Pagkagising ko wala na si Janine sa tabi ko. I sighed. I know she will not talk to me anymore. At masakit para sa akin iyon. Mahal na mahal ko si Janine to the point that I’m willing to give up everything for her.

Akala ko dati ok lang na kinasal ako kay Krisha kahit hindi ko sya mahal, but when I met Janine, nagbago lahat ng iyon. I love everything about her. Her angelic face that will caught every man’s attention.

Her kindness

Her smile

Her warm hearts that love me even im a married man.

Kaya ninais ko na pakasalan sya at maging asawa ko. Pero hindi nangyari yon.

I ask Janine to marry me dahil gusto kong makasiguro na sa AKIN lang sya, even I’m married with Krisha. But before my proposal to her, I prepared all the documents needed for my annulment with my wife, natanong ko na rin sa attorney kung paano mapapadali ang paghihiwalay namin ng asawa ko. But I did not expect that Krisha will be pregnant.

I start all my plan para sa future naming dalawa ni Janine, pero hindi na mangyayari lahat ng yon. Naramdaman ko ang sakit sa dibdib ko.

Tumayo ako mula sa kama at tumanaw sa bintana. Napakaliwanag sa labas, pero kabaligtaran ito ng nararamdaman ko ngayon. Since the day that Janine and I broke-up lagi nalang akong umiinom para lang makatulog. Naging mainitin ang ulo ko at laging nakasigaw pagdating sa opisina.      

The pain is unbearable.

I tried not to see her, pero kahapon hindi ko na kinaya. I cannot endure the twinge without seeing her.  I miss her so much!!!  

I sighed. Pero ngayon kailangan ko ng tanggapin na hindi kami pwede. Maybe this time I need to start a new life with Krisha lalo na’t magkaka-anak na kami.

But my HEART will always belong to Janine… only for her….

------------

Janine POV

Nandito kami ngayon sa cafeteria ni Amity isa sa mga naging kaclose ko kahit na bago lang sya dito sa kompanya. Isang buwan na ang nakalipas simula ng huli naming pag-uusap at pagkikita ni Nathan.

Habang kumakain kami ay biglang may nagflash na balita sa tv. Natigilan ako, parang tumigil ang mundo ko ng Makita ko ang balita. It was Nathan having a car accident. He’s one of the famous business men here in Philippines, kaya naman mabilis ang balita about dito.

Dali-dali akong tumayo, tinatawag ako ni Amity pero hindi ko na sya pinansin. Dumiretso ako sa table ko para kunin ang bag ko. Ayon sa balita nasa hospital ito ngayon. Kailangan ko syang puntahan.

Pagkarating ko sa hospital ay agad akong nagtanong sa reception. Nasa emergency room pa si Nathan. Nanginginig at kinakabahan akong pumunta doon.

Pero napahinto ako ng Makita ko sa harap ng emergeny room si Krisha. Umiiyak ito. May mga kasama syang naghihintay din dun. Maaaring pamilya ni Nathan.

Naghintay lang ako dun sa isang sulok na hindi nila nakikita. Napapikit ako at umuusal ng panalangin na sana walang mangyaring masama kay Nathan.

When I open my eyes, it was Krisha stand in front of me. Nakatingin ito sa akin.

"Kri—krisha……."

------------------

Sunday ngayon at plano kong bumisita kay Nathan. Dumaan muna ako sa flower shop para bumili ng bulaklak.

Ng makarating ako sa puntod nilapag ko ang dala kong bulaklak.  Isang taon na ang nakalilipas since he died but there’s no single day that I forget him.

Ilang araw after ng aksidente ay tuluyan na kaming iniwan ni Nathan. I felt totally drained that time. Parang gusto ko na ring mamatay at sumama sa kanya ng pagkakataon na iyon.

 I closed my eyes in pain

“I missed you so much Hon ko!!!” Hindi ko na napigilang umiyak, na halos walang tigil na tumulo ang mga luha ko. Lagi nalang akong umiiyak kapag napunta ako dito.

Ang aking si Nathan. Akala ko ang paghihiwalay namin ang pinakamasakit na mararamdaman ko, pero mas masakit pa pala ng mawala sya ng tuluyan.

Pero hindi dun tumigil ang buhay ko. Okay na sa akin na minsan naging parte si Nathan ng buhay ko.

Pinunasan ko na ang luha ko at tumayo. Huminga muna ako ng malalim at ngumiti.

Paalam muna sayo Hon ko. Sa muli nating pagkikita.

Lumakad na ako paalis. Malapit na ako sa bukana ng sementeryo ng may nakabangga ako dahilan upang mapaupo ako.

I looked at the people I bump into.

But I was petrified.......

My heart beats fast….. Ang lakas ng tibok nito……

Author’s Note:

Binitin ko lang kayo..

Tama na siguro ang drama.. hahahahha

Wag pong mahiya na mag-comment.

Godbless!!!