Hayat beni itmişti o anda.Kalpten kalbe bir yol vardır.Bu yolda sevdiğim adamın tanımadığı annesi vardı.Nasıl acı çektirirdim ben ona.Bana baktıkça acı çekiyosa ölürdüm daha iyi.Bu sefer benim gitme vaktim gelmişti.Kalktım ve gittim.Ne durdumasını bekledim.Nede başka bişey.Durdursada durmazdım artık.Acı çektiğini öğrenmiştim bana baktıkça.Benim baktıkça eridiğim insan bana bakarken acılarını hatırlıyodu.Hayat beni ondan itmişti.Bende itilmeyi kabul ettim acı çekmemesi için.Böyle bi ihtimal varmıydı?Kaç kişinin başına gelmişti benim yaşadığım?Ve gittim.Susup tüm acıyı kabul ettim.Acı cekişini görmek istemedim bidaha.Ve hiç karşısına çıkmadım.Onun için hiç ağlamadım.Sadece annesine kavuşssun diye her gece dua ettim.Aşktan korkarken aşka düştüm.Ve annesinden nefret ederken bana rastladı.Ve ben en cok menekşeleri sevdim adam.Birde seni
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat beni ittiğinde
أدب نسائيBu bi hikaye değil.Bi kurgu değil.Benim hayatım.Kahraman benim.Ustaca yazmıyorum gerçek bi yazar değilim elbette.Sadece hayatımın en yakıcı kısmını buraya yazmak istedim.Hayat aşkı benimle tanıştırdığında çok savunmasızdım .Aşktan kaçtım.çünkü acıda...
