Moonlight

Earth

"Schat, ik weet dat het brandt. Maar kun je me precies vertellen.. Wat er is? Wat brandt?" Ik grijns. Hij noemt me schat. Mijn grijns ziet er een beetje versuft en gestoord uit, waardoor Alec nog vreemder gaat kijken. Ik word al snel afgeleid door zijn pikzwarte haar. "Verf jij je haar?" grinnik ik. Ik pak een plukje van zijn haar vast en wind hem on mijn vinger. Zachtjes duwt Alec mijn handen weg. Hij wisselt een veelbetekende blik met de dokter. Ze is letterlijk gestoord geworden.

"Weet je.. Alec.." Ik klink dronken en praat met een dubbele tong. Ik besteed er niet al teveel aandacht aan. "Ik heb mijn haar nog nooit geverfd. Hoe doen ze dat?" Ik grijns breed en kijk hem nieuwsgierig aan. Maar natuurlijk, omdat ik.. Nou ja, ik ben, zie ik er vreemd en schaapachtig uit. Alec glimlacht naar me, maar niet oprecht. Meer een bezorgde glimlach. De dokter komt niet echt dichtbij. "Hoe zijn haar pupillen?" zegt Ferdinand. Alec tilt zachtjes mijn kin omhoog, waardoor ik giechel. "Nog steeds.. Groot. Veel te groot om normaal te zijn."

Hij kijkt me aan met een overbezorgde blik. Ik hoor de dokter wat rommelen. "Hmm. Weet je.. Alec.." begin ik weer. "Jij bent een erg overbezorgd persoon." zeg ik grijnzend. "Altijd maar zorgen zus, zorgen zo. Je moet eens genieten van het leven." Ik giechel weer. Dan raak ik het puntje van zijn neus aan. "Piep." giechel ik. Ergens, achter in mijn gedachten, zit er iets te schreeuwen dat ik gestoord doe. Belachelijk. Ik weet niet wat het is, dus ik negeer het.

"Kan ik al slapen?" mompel ik versuft. Gealameerd voel ik Alec's hartslag versnellen. Hij is nog niet vergeten wat er gebeurde toen hij erachter kwam dat mijn hart niet klopt. "Nee, blijf hier, oké? Als je hier blijft dan vertel ik je hoe mensen hun haar verven." Ik grijns en speel met zijn haar. De dokter rommelt nog steeds door de kamer heen. "Oké." mompel ik zo zachtjes dat je heel moet goed luisteren om het te horen. "Maar ik denk dat ik toch.. Even.. Ga.. Slapen.." Ik sluit mijn ogen en grijns. Ik heb gewonnen.

"Nee, niet doen Idrai. Je moet hier blijven, oké?" Ik open één oog en grijns nog breder. "Hé, Alec. Wist je al dat je heel knap bent?" mompel ik versuft. Alec schenkt me een kleine glimlach en houdt me iets steviger vast. Ik voel iets kouds op mijn rug, waardoor ik meteen verstijf en probeer te kijken wat er gebeurt. Ik verdraai bijna mijn nek. "Ssht. Idrai, het is al goed." zegt Alec terwijl hij me nog steviger vast pakt. Ik grijns met mijn gezicht in zijn shirt en laat het allemaal over me heen komen. Ik zou heus wel in slaap vallen. Ik ben te cool om te luisteren naar een knap gezicht.

Terwijl Ferdinand pulkt aan iets pijnlijks op mijn rug -ik ben nu al vergeten wat het is- praat ik met Alec, die de hele tijd een bezorgde blik met de dokter wisselt. Ik kijk hem vreemd aan. Wat was zijn naam ook alweer? "Hé.. Hoe heet jij ook alweer?" mompel ik zachtjes. Alec's ogen vergroten, samen met die van de dokter. "Ik ben Alec, weet je nog?" probeert de jongen. Ik kijk hem vreemd aan. "Oh ja." een zucht verlaat Alec's lippen. "De knappe jongen met het zwarte haar." mompel ik daarna. Alec kijkt me weer vreemd aan maar laat het even rusten.

Na een uur, misschien wel twee, mag ik eindelijk gaan liggen. Dat duurde ontzettend lang. Alec zit op het bed waar ik op lig en ik grijns versuft naar hem. "Hé, knappe jongen.. Waar ken ik jou ook alweer van?" zeg ik nieuwsgierig. Alec kijkt bezorgd en laat het voor nu even zitten. Ik prik in zijn zij, waardoor hij grinnikt. Ik prik hem weer, deze keer een oprechte lach. "Waarom heeft knappe jongen me nog niet verteld dat hij niet tegen kietelen kan?" grinnik ik. Ik laat mijn hand vallen en kijk hem versuft aan.

"Wie ben jij ook alweer?" zeg ik. Knappe jongen kijkt slleen maar bezorgd. "Alec, schat. Je mate." Ik grijns naar hem en knik. "Oh ja. Jij bent de party pooper. Altijd maar bezorgd kijken enzo." mompel ik terwijl ik me omdraai, zodat ik met mijn rug naar hem toe lig. Ik hoor Party Pooper lachen en al snel val ik in een diepe slaap.