the last wolfmaid *pauze*

het strand

POV. BAS (dylan o'brien)

''pap ik ga naar het strand'' roep ik. ''is goed maar kun je gelijk even brood halen je weet waar het geld ligt'' riep mijn vader. ''oke'' riep ik terug, de supermarkt is toch dicht bij het strand. ik liep helemaal in gedachten verzonken naar het strand, het strand hielp me altijd met het leegmaken van mijn hoofd. toen ik eenmaal aangekomen was bij het strand was het erg rustig maar dat was het op dit stuk altijd want hier ging de golfstroom vlak langs. opeens zag ik iets liggen in de verte, toen ik dichterbij kwam zag ik het pas goed het was een meisje met donkerbruin bijna zwart haar ze had een blauw jurkje aan. op dat moment begon ze opeens hard te hoesten deed haar ogen open en liet een gefrustreerde kreet horen ''waar ben ik nou weer beland'' zuchtte ze. ''hoe heet je'' vroeg ik haar. ''ik vertel je pas hoe ik heet als jij verteld waar ik ben'' zei ze koppig. ''je bent in Nederland op het strand van Scheveningen om precies te zijn en nu jij'' zei ik. ''Nederland dus oja mijn naam,'' zei ze toen ze zag dat ik ongeduldig heen en weer wiebelde. ''ik heet Mia'' zei ze toen ''waar kom je vandaan'' vroeg ik aan haar. ''ik woonde een stuk van de kust af maar waar precies weet ik niet meer'' zei ze bedachtzaam. ik besloot haar toch maar mee naar mijn huis te vragen zodat ze wat kon eten en aangezien ze niet meer wist waar ze woonde kon ze dus niet terug naar huis.

POV. MIA

ik probeerde m'n ogen te openen maar het lukte niet, wat was er ook al weer gebeurd. de herinneringen van het rif en de golfstroom kwamen weer op. opeens begon ik heel hard te hoesten toen het water uit mijn longen was lukte het me eindelijk om mijn ogen te openen. op het moment dat ik mijn ogen opende zag ik een jongen staan ik schatte hem net iets ouder als mij, hij had bruin haar en vroeg me hoe ik heette. ik zou mijn eigenwijze zelf niet zijn als ik daar niets tegenover had staan dus vroeg ik hem waar ik was. ''je bent in Nederland'' zei hij, ''Nederland dus'' dan was ik wel ver weg van huis.'' ik heet mia'' zei ik toen. opeens vroeg hij opeens waar ik vandaan kwam gelukkig had ik een paar theater lessen gehad voor dat ik weg ging als ik me daar nou eens op focus dacht ik, dan kan ik als het lukt mezelf geloofwaardig maken. ''Ik woonde ergens vlak bij de kust maar ik weet niet meer precies waar''zeg ik. Gelukkig hij geloofd me , HIJ GELOOFD ME? Dat is me nog nooit gelukt maar tijdens die lessen was er wel een vrouw en zij keek je zo eng aan dat je het liefst weg wilde kruipen in een hoekje misschien dat het me daarom niet lukte door de zenuwen. Opeens liet de jongen me opschrikken uit mijn gedachten en vroeg hij of ik mee wilde naar zijn huis om daar wat te eten en eventueel voor een tijdje te blijven. Ik ging er mee akkoord maar ik wist zijn naam nog steeds niet. Toen we naar zijn huis liepen, ja je hoort het goed liepen, stelde hij zich voor als Bas. Even later was het stil maar geen ongemakkelijke stilte maar een fijne stilte een stilte waarin je goed na kon denken. maar dan komen we aan op dit moment, op dit moment staan we voor zijn huis het is hier zo anders dan thuis maar tot ik weet hoe ik terug naar huis kan zal ik hier wel aan moeten wennen.