Million heartbeats

#3

- Nina

Ik pak mijn hockeystick en stop mijn scheenbeschermers in mijn tas. Ik kijk zuchtend naar buiten vanuit de kleedkamer. Het regent super hard en ik moet nog een half uur fietsen... Ik hoop dat ik optijd thuis ben, want ik ga vanavond naar Thomas toe. Rosa komt vanavond om te helpen met wat ik aan moet doen. Het is maar een huiswerk afspraak, maar ik moet er wel een beetje goed uit zien tochh?

Ik pak mn fiets en begin te rijden. Het regent superhard maar het boeit mij helemaal niks. Ik zit de hele tijd aan Thomas te denken. Zou hij nu aan mij denken? Waarschijnlijk niet... Misschien bedoelde hij er ook niks mee? Misschien wou hij echt alleen maar met mij omdat ik goed ben in bio. Ja dat zal het vast wel zijn. Wanneer ik op kijk zie ik opeens een auto op mij af komt rijden. Zo snel als ik kan probeer ik aan de kant te gaan, maar het is te laat. De auto knalt tegen mijn fiets aan en ik val met mijn hoofd op de grond. Een steek van pijn schiet door mijn lijf. Ik word duizelig en alles om mij heen word zwart.

'Meisje, meisje' hoor ik iemand zeggen. Ik probeer mijn ogen te openen maar op een of andere manier lukt het niet. Een zachte kreun verlaat mijn mond van de pijn. Ik probeer mijn ogen nog een keer te openen en twee grote blauwe ogen staren mij aan. Ik schrik. 

Wat is er gebeurd? Wie is deze jongen?

'Wie ben jij? En wat is er gebeurd?' vraag ik. 'Je bent aangereden. Je lag op straat en je hoofd bloedde'. Ik voel aan mijn hoofd en merk dat ik een flinke snee op mijn voorhoofd heb.

Langzaam komt ik overeind maar al snel begint alles weer te draaien en waardoor ik meteen weer ga liggen. Alleen ik komt niet op de grond te recht maar op iets zachters. Ik plof met mijn hoofd tegen zijn arm aan. "Blijf maar liggen ik bel een ambulance" "nee nee niet doen ik voel me prima" zeg ik meteen. Ik probeer op te staan maar al snel voel ik een bonkend gevoel door mijn hoofd schiet. Ik kreun en zak weer in elkaar. "Ik denk dat toch even met je langs de eerste hulp ga" 

Ik wil niet naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is super duur en mijn ouders kunnen dat nooit betalen. 

"ik eh... Ik ben bang voor naalden" verzin ik snel. Zijn gezicht laat zien dat hij twijfelt of hij me moet geloven maar hij geeft toch mij gelijk. "Oke dan maar ik wil wel even die wond verzorgen want het is een diepe snee" meteen word ik duizelig in mijn hoofd van het idee dat mijn hoofd open ligt. 

Ik lig in de auto van de jongen waarvan ik nog steeds zijn naam niet weet. Hij zij dat hij me naar zijn huis ging brengen en me wilde helpen. Ik weet niet of het wel zo slim is om met een wild vreemde jongen mee naar huis te gaan. Maar nu heb ik helaas geen andere keus. "hoe heet je eigelijk" zegt hij. "Eh Nina" zeg ik snel. "Mooie naam! Ik heet Laurens" een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen. Ik weet niet waarom maar die naam stelt me gerust. Ik hou met veel moeite mijn ogen open en wil niet inslaap vallen of waar ik ook in terecht kom. Na een paar minuten stopt hij bij een huis en doe de deur open. Hij tilt me uit de auto en ondersteund me richting de deur. Hij opent de deur en legt me neer op de bank. Hij pakt een doekje en dept op mijn hoofd. "Au" komt er uit mijn mond. "Sorry" antwoord hij snel. Ik trek een moeilijk gezicht als hij door gaat. De pijn schiet als een pijl in mijn hoofd en stroomt zo mijn hele lichaam door.