Απαγορευμένος Κωδικός

Κεφάλαιο 5

Σάρα: Αυτό το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Κανείς δεν πλησιάζει εκεί. Αλλά και αυτοί που έχουν πλησιάσει και έχουν μπεί μέσα δεν γλυτώνουν. Εσείς μπήκατε μέσα;

Λουκάς: Ναι, μπήκαμε και πήρα και αυτήν την εφημερίδα.

Ο Λουκάς έδειξε στην κ.Σάρα την εφημερίδα που κρατούσε.

Σάρα: Από πού την πείρες;

Λουκάς: Την βρήκα πάνω σε μιά καρέκλα.

Σάρα: Δεν έπρεπε να την πάρεις.

Λουκάς: Γιατί;

Σάρα: Πείραξες τα πράγματα των φαντασμάτων που ζουν εκεί. Είναι δικιά τους η εφημερίδα. Και όχι μόνο. Το σπίτι, τα αντικείμενα, ο χώρος, ο κήπος έξω (όχι με λουλούδια προφανώς), ακόμα και το δάσος είναι δικό τους.

Άρια: Μόλις πήρε ο Λουκάς την εφημερίδα ακούσαμε ένα θόρυβο και ξαφνικά ακούσαμε ένα πιάνο να παίζει. Ποιός ήταν;

Σάρα: Ακούστε παιδιά. Ένας θρύλος λέει πως σε αυτό το σπίτι παλιά, πολύ παλιά, ζούσε ένα κοριτσάκι με τους γονείς του. Αυτό το κοριτσάκι ήταν μόλις 8 χρονών όταν έχασε την μητέρα του σε τροχαίο. Η μητέρα του ήταν δασκάλα στο πιάνο και δίδασκε πιάνο και στην κόρη της. Μετά το δυστύχημα το κοριτσάκι, έπαιζε συνέχεια πιάνο γιατί της θύμιζε την μητέρα της. Ο πατέρας της όμως δεν ήθελε να την θυμάται. Της απαγόρευσε να παίζει πιάνο και κάθε φορά που επιχειρούσε το κοριτσάκι να παίξει της φώναζε, την χτύπαγε ώσπου μια μέρα την χτύπησε με δύναμη στο κεφάλι της και το κοριτσάκι πέθανε. Την επόμενη μέρα και ο πατέρας του κοριτσιού αυτοκτόνησε με την ιδέα πως είχε σκοτώσει την κόρη του. Από τότε όποιος μπαίνει σε αυτό το σπίτι θα ακούει το κοριτσάκι να παίζει πιάνο, τον πατέρα της να της φωνάζει και εκείνη να τσιρίζει. Ακόμα λένε πως και η μητέρα του κοριτσιού μένει πια εκεί μέσα μαζί τους.

Μαρία: Θα το κάνουμε ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Δημήτρης: Αν το κάνουμε ταινία θα είναι θρίλερ, όχι φαντασίας.

Αντριάνα: Και τώρα τί θα κάνουμε;

Σάρα: Καταρχήν εσείς πως βρεθήκατε εδώ;

Μάνος: Είχαμε μπει στον internet και ψάχναμε για κάποιον προορισμό που θα πηγαίναμε εκδρομή. Βρήκαμε ένα site με τα ωραιότερα μέρη. Και καταλήξαμε σε ένα ανώνυμο μέρος.

Σάρα: Τί εννοείς ανώνυμο;

Μάνος: Δεν έχει όνομα αυτό το μέρος. Είναι οκτώ χιλιόμετρα από το φανάρι που μας άφησε το αμάξι.

Σάρα: Οκτώ χιλιόμετρα; Μα δεν υπάρχει κανένα ανώνυμο μέρος. Ξέρω ένα μέρος που λέγεται :Το ανώνυμο χωριο, αλλά είναι πολλά χιλιόμετρα από εδώ..

Λίνα: Μα είδαμε και φωτογραφίες. Ήταν πολύ όμορφο, με πολλά λουλούδια, δέντρα...

Σάρα: Μα δεν υπάρχει βλάστηση εδώ. Όλη η περιοχή που εκτίνεται 10 χιλιόμετρα δεν έχει λουλούδια.. Και αυτό το φανάρι που είπατε πριν, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει κυκλοφορία και μου λέτε για φανάρια;

Άρια: Μα τί γίνεται τώρα.. Έχω μπερδευτεί. Εμείς βρήκαμε και πληροφορίες γι'αυτό το μέρος και σταματήσαμε και στο φανάρι το οποίο άναβε μόνο κόκκινο..

Σάρα: Κόκκινο ε; Το αγαπημένο χρώμα του οκτάχρονου κοριτσιού.

Θάνος: Είπατε πριν πως τους πειράξαμε δικό τους αντικείμενο και εννοώ την εφημερίδα που πήρε ο Λουκάς. Εγώ με την Άρια που κάναμε graffiti πειράζει;

Σάρα: Παιδιά νομίζω πως δεν έχετε καταλάβει τον κύνδινο που διατρέχετε. Φυσικά και πειράζει που κάνατε graffiti έξω από το σπίτι τους.

Άρια: Ωχχ..

Αντριάνα: Η εφημερίδα τί μπορεί να λέει μέσα; Ας την διαβάσει κάποιος..

Δημήτρης: Θα την διαβάσω εγώ.

Ο Δημήτρης άνοιξε την εφημερίδα και αίματα άρχισαν να στάζουν από το χαρτί.......