Każdy chce być idealny. Nie sprawiać problemów rodzinie, zadowolić rodziców, być pięknym, mądrym, wzorem do naśladowania. Ale czy chcielibyście żyć w świecie, w którym każdy człowiek jest identyczny? Zarabia tyle samo? Nie ma kłótni? Nie ma kolorów...
Pytasz mnie, czy nim jestem? Skieruj się tutaj, wędrowcze Daj się ukoić szelestem Pozwól zwieść na manowce Mówisz, że nic nie czuję? Ha! Jesteś omylny Czuję i ciągle żałuję A teraz klękam bezsilny Bo widzę jak pośród cieni Pośród smutku i znoju Znika pośród pysznej zieleni Tańczącą kochanka popiołu
Chcesz ukarać me myśli ułomne? Strzaskać czaszkę i zdruzgotać kości? Uczyń to, a ja i tak nie zapomnę Smaku ostatniej miłości A gdy spoglądam nocami Na mroczny firnament Nawołuję i zalewam łzami Czy wtedy słyszysz mój lament? Budzę się pośród ciemności I długo, nim świt nastanie Patrzę w lustro, by w samotności Zadać to jedno pytanie:
Jestem innych ludzi Czy swym własnym tworem? Osądź mnie i powiedz Kto jest prawdziwym...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
*
*
*
Czyż to nie piękny wstęp? Bardzo piękny. Twórcą wiersza jest arhixvelshadowwithin, a drugą wersję okładki stworzyła Dyktatorka. Bardzo im za to dziękuję, bo lepszego początku nie mogłam sobie wymarzyć ^^
