Karamsar Hayalperest

Her şey bitemez

Tercihlerimin 25'ini birden Ankara yaptıktan sonra gördüğünüz üzere kaldık gene aynı şehirde. Ankara Hukuk'u kazandığımı görünce annemle babam havalara uçarken bense sadece ekrana kilitlenmiş duruyordum. Annem,
-Güzel kızım benim biliyordum, biliyordum sen bizim gurur kaynağımızsın, diyip öpmeye başladı.
Babam,
-işte babasının kızı ya. Gurur duyuyorum seninle Dedi ve saçlarımı okşadı. Bense halen şoktaydım ve laptopumu alıp odama geçtim. Facebook'ta herkes duvarlarına hangi üniversiteyi kazandığını yazıyordu. Bense hiç bir şey yazmadan profilime Ankara üniversitesi Hukuk'u ekleyerek güncelledim ve kapattım laptopu. Sonra bir anda istemsiz ağlamaya başladım. Neden herkes benim hayatımı kontrol ediyordu? Kendi hayatımda benim rolüm neydi? Diye düşüncelerle ağlamaya devam ettim. Birden eski sevgilimden mesaj geldi,
-selam nasılsın diye.
Aldım telefonu elime küfürleri sıraladım ama yollayamadım. Sadece 'değmez' dedim, ona döktüğüm gözyaşlarımı hatırladım ve koydum telefonu kenara. Uyudum. Ertesi gün telefonuma 20 tane mesaj ve 12 cevapsız aramanın geldiğini gördüm. Hepsi de eski sevgilimdendi ve mesajlar şöyle gidiyordu, 'iyi misin, seni merak ediyorum', 'leylam seni çok özledim', 'telefonu açar mısın?', 'Leyla ben çok kötüyüm, nolur buluşup konuşalım' ve son mesajı, 'Leyla affet beni ben seni çok sevdim'. Bu son mesajı görür görmez aramaya başladım ama telefonu kapalıydı. Hemen altıma kotumu geçirip, üstüme de sarı bluzumu aldım ve evden çıktım. Evine koştum. İnşallah geç kalmamışımdır diye düşünürken açan olmadı. Çaldım, bağırdım evde kimse var mı diye emin olmak için kapıyı hırpaladım, açan olmadı. Apartmanda başladım ağlamaya ve bağırmaya 'kimse yok mu' diye. Allahım ben ne yapacaktım? Ya kendine bir şey yaptıysa diye düşünürken alt kattan bir ses duydum.
-kızım bağırmasana, herkes uyuyor!
-nolur yardım edin, nolur ne yapacağımı bilmiyorum nolur kapıyı açın nolur diye ağladım ve sözcükler sanki boğazıma dizilmişti ve sadece nolur diyip ağlamaya başladım.