Insomnia ဆိုတဲ့ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေရာဂါဟာ လူကိုေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္မဲ့အစား အေတြးေလလႊင့္ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္ေလ... အလင္းထဲမွာ ထိုင္ေနရတာထက္ အေမွာင္ထဲမွာ လွဲေနရတာကို သေဘာက်တယ္။ အထူးသျဖင့္ Passenger ရဲ႕ Let Her Go လို အလြမ္းသီခ်င္းမ်ိဳးကို နားၾကပ္တပ္ၿပီး နားေထာင္ေနရရင္ေပါ့....
အေမွာင္ထုကို ေၾကာက္ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းလည္း အေမွာင္ထုဟာ ကိုယ္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုးအရာလို႔ ခံစားေနရတာမို႔ အေမွာင္ကို ခ်စ္မိတယ္။ ဒါဟာ bipolar ျဖစ္ျခင္း သက္သက္ပါပဲ....
"Staring at the ceiling in the dark.
Same old empty feeling in your heart.
'Cause love comes slow and it goes so fast."
လွဲေနတာမို႔ ေမြ႕ရာကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သံစဥ္အလိုက္ ေတာက္ရင္း သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုး လို္က္ညည္းေနမိတယ္။ တကယ္ပါပဲ... အခ်စ္ဟာ လာတာေႏွးလြန္းၿပီး ထြက္သြားတာ ျမန္လြန္းခဲ့ပါတယ္...
ႏြံ... အခ်စ္ဟာ ဆင္းရလြယ္သလို ႐ုန္းထြက္ရခက္တဲ့ ႏြံအမ်ိဳးအစား ျဖစ္မလားမသိ။ အေမွာင္အတိၿပီးတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ဟာ မွတ္ဉာဏ္ရဲ႕ အလင္းေအာက္မွာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝင္းလာခဲ့တယ္။
သူ႔ကို... လြမ္းတယ္။
----------------------
အခ်စ္မွာ မ်က္စိမပါဘူးဆိုတာကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားမွန္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မေထာက္ခံခ်င္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္က မ်က္စိက စခဲ့တာျဖစ္လို႔....
တစ္ႏွစ္တိတိ အသည္းကြဲေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိေ႐ွ႕က သူ႔ကိုျမင္လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္..
မွတ္မိေသးတယ္... အဲ့ဒီ့ေန႔က မိုးမရြာေပမဲ့ ေနလည္းမသာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ရစြာေသာ လဒဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သံုးေပအကြာေလာက္မွာ လြယ္အိတ္ေပၚေခါင္းတင္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာက အဲ့ဒီ့ေန႔မတိုင္ခင္က သူ႐ွိေနမွန္းေတာင္ ေသခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး....
