Dag meisje-zonder-naam,
ik heb me al vaak afgevraagd, waarom jij nou niet bestaat.
Dan zou hij niet weg zijn gegaan.
Was die rare man niet in ons huis.
Zou mijn moeder geen rare fluistergesprekken houden.
En had ik een vriendin.
Of vriend, maakt niet uit.
Dan was ik niet depressief.
Want het is nu officieël.
Ik ben depressief.
Wist je dat het een ziekte is?
Ik ben dus ziek.
Maar het heeft geen zin.
Niemand gelooft me toch.
Iedereen gaat bij me weg.
Net zoals hij.
JE LEEST
Depressief
PoetryDag meisje-zonder-naam, ik ben er net achter gekomen dat ik depressief ben. Ik had het misschien moeten aan zien komen, ik zou het moeten hebben gezien aan alle blikken die iedereen mij toewerpt elke keer als ik voorbijkom. Ik zou het moeten hebben...
