Dag meisje-zonder-naam,
mijn moeder stuurde me naar een psycholoog vandaag.
Het zou goed zijn voor me, zei ze.
Ik vond het maar niets.
Ik moest praten.
Iets wat ik al een hele tijd niet meer had gedaan.
Ik vertelde haar niets.
Ik zweeg.
Tot het uur over was.
In de auto vroeg mijn moeder niets.
En ik zei niets.
We reden langs een boom.
De boom.
Een afdruk was nog steeds zichtbaar.
Maar de boom stond nog steeds recht.
En dat moet ik ook doen.
Dat zei die psycholoog vandaag.
Blijkbaar had mijn moeder haar alles verteld.
Ze zei ook dat het mijn schuld niet was.
Ik heb geen macht op anderen.
Dat maakte de situatie er niet bepaald beter op.
Ik voel me nu nog slechter dan hiervoor.
Had ik hem nu maar.
Want aan jou heb ik ook niets.
JE LEEST
Depressief
PoetryDag meisje-zonder-naam, ik ben er net achter gekomen dat ik depressief ben. Ik had het misschien moeten aan zien komen, ik zou het moeten hebben gezien aan alle blikken die iedereen mij toewerpt elke keer als ik voorbijkom. Ik zou het moeten hebben...
