Dag meisje-zonder-naam,
ik ging vandaag met de fiets.
Zou goed zijn voor de gezondheid, volgens mijn moeder.
Ga nooit met de fiets.
Ik heb een grote fout gemaakt.
Ik reed voorbij de boom.
En ik stopte.
Met mijn fiets.
Ik smeet hem ertegen.
En rende weg.
Mijn moeder vond me in het park.
Op een bankje.
Haast in een struik.
Hysterisch.
Hyperventilerend.
Ze was niet boos over dat fiets-gedoe.
Dat kon er niet meer bij.
Het lukt haar ook niet.
Ik zag het.
Ze kon niet meer.
Die blik zag ik wel vaker in haar ogen.
Wanhoop.
Vermoeidheid.
Uitgeput.
Door mij.
Door hem.
Door hem, maar vooral door mij.
JE LEEST
Depressief
PoetryDag meisje-zonder-naam, ik ben er net achter gekomen dat ik depressief ben. Ik had het misschien moeten aan zien komen, ik zou het moeten hebben gezien aan alle blikken die iedereen mij toewerpt elke keer als ik voorbijkom. Ik zou het moeten hebben...
