Depressief

11.

Dat was het dan.

Het einde van het leven van mijn prachtige dochter.

Ik deed alles om je te redden.

Uit die vreselijke ziekte.

Want ja, dat was het, Katy.

Het was een ziekte.

Een vreselijke ziekte die prachtige levens verscheurd.

Neem nou jou. En Jorit.

Het verdriet van zijn dood kon je niet aan.

Ik was niet blind.

Ik had me al voorbereid. Zonder dat ik het zelf wist.

Ik wist dat dit moment komen zou.

Dat je aan diezelfde boom, op diezelfde wijze, ...

Jezelf van het leven hebt beroofd.

Twee prachtige levens, twee prachtige mensen, daar, heengegaan.

Diezelfde boom. Diezelfde plaats. Diezelfde ziekte.

Als moeder heb ik niet gefaald.

Ik ben trots op haar, ik zal altijd trots zijn op haar.

Wat zij ook doet. Wat zij ook gedaan heeft.

Ze zette door. Voor mij. Voor hem. Voor het meisje-zonder-naam.

Het lukte niet. Maar ze probeerde.

Het is en blijft mijn dochter.

Maar de rollen zijn nu omgedraaid.

Zij zorgt voor mij.

Ze is mijn engel. Mijn beschermer. Mijn meid.

Ik hoop dat ik je gauw terug zie, Katy.

Het ga je goed. Doe de groeten aan Jorit.

Ik hou van jullie.

Mama.