Γεμάτος Όνειρα Ουρανός

Παγωμένοι Χαιρετισμοί

Γεια!Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο.Θέλω πραγματικά να μάθω τι πιστεύετε οπότε κάντε ċօʍʍɛռt ή στείλτε μου προσωπικό μήνυμα.Αν μπορείτε κάντε ʋօtɛ.Ευχαριστώ πολύ και καλό μήνα σε όλους! :))
____________________________________

Ξαφνικά γίνονται όλα μαύρα και καταρρέω.

◎▼◎

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, επεξεργάζομαι τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι.Είναι ένα μικρό δωμάτιο και στην μέση έχει δύο κρεβάτια,εγώ αυτήν την στιγμή είμαι ξαπλωμένη σε ένα απο αυτά.Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τι έγινε και ξαφνικά μου έρχονται όλα:Το οπλοστάσιο,η εκπαίδευση,η καμπάνα,ο Ερνέστους.Τώρα βρίσκομαι μόνη μου και δεν ξέρω που είμαι.Βρίσκομαι ακόμα στην ακαδημία έτσι;Ωχ,και αν δεν είμαι και με έχουν απαγάγει οι εχθροί;

"Είσαι εντάξει;".Ο Ερνέστους ανοίγει την πόρτα του δωματίου και στέκεται μπροστά από το κρεβάτι που είμαι ξαπλωμένη.Δεν περίμενα να το πώ αυτό αλλά νιώθω ανακούφιση που τον βλέπω,τουλάχιστον ακυρώθηκε το προηγούμενο σενάριο.Γνέφω και αυτός κατευθύνεται και πάλι προς την πόρτα.Δεν φαίνεται πρόθυμος να μου λύσει καμία απο τις απορίες του τύπου που βρίσκομαι οπότε δεν κάνω τον κόπο να τον ρωτήσω."Αυτό είναι το δωμάτιο σου,εδώ στην ακαδημία".Συμπληρώνει,σαν να διάβασε τις σκέψεις μου,πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και μείνω ξανά μόνη μου.

Το δωμάτιο μου;Απο ό,τι φαίνεται θα έχω συγκάτοικο γιατί τα κρεβάτια είναι δύο και στο άλλο κρεβάτι είναι τοποθετημένη μια στοίβα απο ρούχα.Δεν με ενοχλεί βασικά το γεγονός οτι θα μοιράζομαι τον προσωπικό μου χώρο,μου είναι κάπως αδιάφορο.Πιο πολύ με απασχολεί το γεγονός της εκπαίδευσης μου γιατί μάλλον δεν είμαι αρκετά δυνατή για να την αντέξω,αφού λιποθύμησα.Θέλω να μιλήσω στον Ερνέστους για αυτό αλλά ξέρω πως δεν είναι ώρα.

Αισθάνομαι καλύτερα τώρα και αποφασίζω να κάνω ένα ντούζ.Το κεφάλι μου δεν πονάει και μπορώ να περπατήσω μια χαρά παρόλη την προηγούμενη αδυναμία που ένιωθα.

◎▼◎

"Γειά!Πρέπει να είσαι η Χάνα.Με λένε Νάνσυ και είμαι η συγκάτοικός σου.Χάρηκα για την γνωριμία."

Επιτέλους,ένας άνθρωπος που γνωρίζω σε αυτήν την ακαδημία και μου συστήθηκε.

"Παρομοίως!".Της απαντάω με ένα χαμόγελο.Έχει ξανθά μαλλιά, καστανά μάτια και ζεστό χαμόγελο.Φαίνεται καλή κοπέλα αλλά δεν ξέρεις κάποιον μέχρι να τον γνωρίσεις καλά.

"Είμαι ενθουσιασμένη που θα είμαστε μαζί στο δωμάτιο,ήρθα στην Ακαδημία πριν λίγες μέρες και πιστεύω θα το λατρέψεις το μέρος"

Τώρα που το σκέφτομαι τελειώνω την δεύτερη μου μέρα εδώ και δεν έχω δεί καθόλου το μέρος ούτε τα παιδιά εκτός απο εκείνη την συνάντηση στην κατάταξη.Η αλήθεια όμως είναι πως δεν με πολύ ενδιαφέρει κιώλας,αφού δεν ήρθα εδώ για να κάνω κοινωνικές σχέσεις πόσο μάλλον περιήγηση στον χώρο.Με αυτό ακούγομαι αντικοινωνική το ξέρω αλλά δεν είναι έτσι.Απλά έχω ένα στόχο και θέλω να τον εκπληρώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.Πρέπει να βρω τον Ερνέστους γιατί αυτή την στιγμή πρέπει να εστιάσω στην εκπαίδευσή μου.Σήμερα δεν έκανα και πολλά πράγματα γιατί μου δώσαν εντολή απο την διεύθυνση να ξεκουραστώ και δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανη για αυτό,αλλά ήταν καλή ευκαιρία.

"Ναι,θα το ήθελα πολύ απλά έχω κάτι δουλειές που πρέπει να κάνω πρώτα".Της ανταποδίδω το ζεστό χαμόγελο.

"Ω κρίμα αλλά δεν πειράζει,θα μπορούσαμε να κάτσουμε την υπόλοιπη μέρα στο δωμάτιο και να χαλαρώσουμε,τι θα 'λεγες;"Μου λέει με τρόπο προσπαθώντας να με μεταπείσει.Αυτή η κοπέλα είναι υπερβολικά γλυκιά για να της αρνηθείς.Αμέσως γνέφω και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της.

◎▼◎

Ένας κρότος διακόπτει τον ύπνο μου και πετάγομαι απο το κρεβάτι.Η Νάνσυ αντιλαμβάνεται τον θόρυβο και σηκώνεται και 'κείνη απρόθυμα.

"Τι έγινε;"Μου λέει με νυσταγμένο ύφος.

Πριν προλάβω να απαντήσω ακούγεται ακόμα ένας πιο δυνατός απο τον προηγούμενο.Αμέσως αντιδρώ τρέχοντας προς την πόρτα του δωματίου.Ανοίγοντας την αντιλαμβάνομαι οτι ο πανικός δεν περιορίζεται μόνο σε μένα αλλά έχει εξαπλωθεί και σε όλους τους μαθητές που τρέχουν σε όλον τον διάδρομο ουρλιάζοντας.

"Τι συμβαίνει;"Φωνάζω.
"Είμαστε υπό εχθρικη επίθεση"Και με αυτό γουρλώνω τα μάτια και νιώθω το σώμα μου να παγώνει απο φόβο.Δεν ξέρω καν να χρησιμοποιώ μία κίνηση χωρίς να λιποθυμήσω.Είμαι αδύναμη και απροστάτευτη και τώρα είμαι και φοβισμένη και το μισώ.Τρέχω να μπω στο δωμάτιο αλλά νιώθω ένα χέρι να με κρατάει πίσω.Γυρνάω αμέσως το κεφάλι και αντικρίζω μια άγνωστη φιγούρα να με κοιτάει με παγωμένο βλέμμα και τότε καταλαβαίνω,προτού η σκέψη αποχωριστεί το σώμα,πως πιάστηκα από τον εχθρό.