Γεμάτος Όνειρα Ουρανός

Ελπίδες και Στάχτη

Αρχίζω να τρέχω ξανά αλλά η φωνή του Ερνέστους με διακόπτει.

"Πρέπει να σε προστατεύσω."

Μακάρι να μην χρειαζόμουν την βοήθεια κανενός, όμως αυτό στην περίπτωση μου δεν ισχύει.Αναθεωρώντας το προηγούμενο σχέδιό μου καταλαβαίνω πως δεν θα αντέξω και πολύ μόνη μου,όσο θλιβερό και αν ακούγεται.Έτσι γυρνάω να αντικρίσω τον Ερνέστους που με κοιτάει με ένα ελπιδοφόρο βλέμμα.

"Δεν θέλω κανείς να τραυματιστεί εξαιτίας μου οπότε καλύτερο για όλους θα είναι να φύγω μόνη."Ο τόνος μου είναι μαλακός.Πραγματικά δεν είμαι νευριασμένη όπως πριν αλλά θλιμμένη.Η παρουσία μου βάζει σε κίνδυνο πολλούς μαθητές και δεν μπορώ να τους προστατεύσω.

"Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του και να πετύχει."Αποφεύγει την επαφή με τα μάτια μου και κατεβάζω το βλέμμα μου.Έχει δίκιο,δεν θα πετύχω σε αυτήν την κατάσταση,όχι μόνη.

Ο Ερνέστους με κοιτάει και αποχωρεί γυρνώντας την πλάτη και πριν προλάβω να προχωρήσω προς το μέρος του ένα μαχαίρι καρφώνεται στην πλάτη του και πέφτει κάτω.Τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια ανίκανη να συνειδητοποιήσω τι μόλις συνέβει.

"Ερνέστους!"Τσιρίζω μόλις η πραγματικότητα με χτυπάει και τρέχω να σταθώ δίπλα του.Εκείνος σηκώνεται και τραβάει το μαχαίρι απο την πλάτη του αποκαλύπτοντας την πληγή.Αυτός που το έριξε δεν θα είναι μακριά αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο Ερνέστους να παλέψει.Παρακολουθώ με μάτια γεμάτα απο φόβο κάθε προσπάθεια του να προχωρήσει και την τελικά του πτώση.Τρέχω αμέσως στο σημείο που βρίσκεται  και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να κάνω απολύτως σοκαρισμένη.Ξαφνικά θυμάμαι μία θεραπεία που μου είχε δείξει η Νόνα  αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να καταφέρω στο παρελθόν.Χωρίς χρονοτριβές τοποθετώ τα χέρια μου στο έδαφος μαζεύοντας την αύρα μου στο σημείο αυτό.Δημιουργώ πνευματικό πεδίο γύρο μου και πολύ προσεκτικά τοποθετώ τα χέρια μου στην πληγή του.Ο Ερνέστους πια είναι αναίσθητος από τον πόνο και βάζω όλη μου την ενέργεια στην πληγή του με την ελπίδα ότι θα τον θεραπεύσω.

Αντιδράει στην θεραπεία αφού ανοίγει  τα μάτια του και με κοιτάει με πονεμένο βλέμμα πριν τα κλείσει ξανά.Εγώ χαμογελάω αδύναμα και αφού έχω τελειώσει του υποστηρίζω το κεφάλι με το χέρι μου παροτρύνοντας τον να σηκωθεί. "Πρέπει να φύγουμε από εδώ και γρήγορα." Αυτός σηκώνεται και ακολουθώντας τις κινήσεις του βρίσκομαι και εγώ στα πόδια μου υποστηρίζοντας του τον κορμό.

Πόσο μικρή και αδύναμη νιώθω.Τελικά η ανθρώπινη φύση είναι ανούσια μπροστά στον κίνδυνο.
Είμαι δυνατή και για τους δυο μας, θέλω να του ψιθυρίσω αλλά προς στιγμή μου φαίνεται άσκοπο,πρέπει πρώτα να πείσω τον εαυτό μου.

===========
Γειά σε όλους.Θέλω να απολογηθώ που δεν ανέβασα για τόσο καιρό αλλά ήμουν  απασχολημένη.Θα ανεβάζω οπότε έχω χρόνο από εδώ και πέρα❤